نشریه پژوهش‌های تربیتی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه سرشت و منش و حواس­پرتی در دانش­آموزان ناشنوا و عادی بود. روش این پژوهش علی- مقایسه­ای بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش­آموزان ناشنوا و عادی مشغول به تحصیل در نیمه اول سال 1395 در شهرستان گیلان­غرب بود. به دلیل محدود بودن حجم جامعه تمامی افراد ناشنوا به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و 20 دانش­آموز عادی نیز با توجه به ویژگی­های جمعیت­شناختی سن و جنسیت با گروه ناشنوا همتا شده و به عنوان گروه مقایسه در این پژوهش شرکت کردند. داده­ها با استفاده از مقیاس سرشت و منش و مقیاس کنترل توجه جمع­آوری و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد میانگین نمرات افراد ناشنوا در متغیرهای حواس­پرتی (05/7=F؛ 01/0>P) و در مؤلفه­های اجتناب از آسیب (71/37=F؛ 001/0>P) و نوجویی (01/5=F؛ 05/0>P) بالاتر اما در مؤلفه­های خودراهبری (26/9=F؛ 001/0>P) و همکاری (97/18=F؛ 001/0>P) به طور معنی­داری پایین­تر از افراد عادی است. این نتایج آشکار می­کند که کودکان ناشنوا حواسپرتی بالاتری نسبت به گروه عادی دارند و ویژگی­های سرشتی آنها نیز متفاوت از افراد عادی می­باشد.