پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعدیل‌کنندهی تعامل والد - فرزند در ارتباط شیوههای فرزندپروری با مشکلات رفتاری دانشآموزان ابتدایی انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعهی آماری تحقیق شامل همهی دانشآموزان دورهی دوم ابتدایی شهر بجنورد و والدین آنها بود. تعداد 372 دانش آموز دورهی دوم ابتدایی بهصورت نمونهگیری خوشهای انتخاب شدند. پرسشنامههای فرزندپروری آلاباما (فریک، 1991)، تعامل والد ـ فرزندی (لانگ و همکاران، 2002) و مقیاس درجهبندی مشکلات رفتاری (کانرز، 1990) توسط شرکتکنندگان تکمیل شد. دادهها از طریق همبستگی و تحلیل رگرسیون «هایس» مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که ابعاد تنبیه بدنی و عدم نظارت فرزندپروری بهطور مثبت و ابعاد فرزندپروری مثبت و مشارکت بهطور منفی با مشکلات رفتاری همبستگی داشت. همچنین تعامل والد- فرزند بهطور منفی با مشکلات رفتاری مرتبط بود. نتایج تحلیل رگرسیون هایس نشان داد که تعامل والد با فرزند، تعامل فرزند با مادر و تعامل فرزند با پدر روابط بین ابعاد فرزندپروری ضعف نظارت، تنبیه جسمانی، مشارکت والدین و فرزندپروری مثبت و مشکلات رفتاری را تعدیل میکند. نتایج حاکی از آن است که زمانی که تعامل والدین و فرزندان قوی باشد، شیوههای ناکارآمد نظارت ضعیف و تنبیه جمسانی، مشکلات رفتاری را افزایش نمی‌دهد. همچنین با وجود فرزندپروری مثبت، اگر تعامل قوی با فرزندان وجود نداشته باشد، مشکلات رفتاری کاهش نمی‌یابد. بنابراین میزان تأثیرگذاری فرزندپروری بر مشکلات رفتاری تحت تأثیر نحوه تعامل والد-فرزند است.
