اغلب ساختمانهای مصالح بنایی در مقابل زلزله آسیب پذیرند و عموماً به به‌سازی و تقویت نیازمند هستند. استفاده از شاتکریت همراه با شبکهای از میلگرد، یکی از روشهای پرکاربرد برای مقاوم‌سازی دیوارهای ساختمانهای موجود بنایی است. در این تحقیق، به تأثیر خاک محل از نظر لرزهای، بر این شیوه به‌سازی توجه شده است. به‌این منظور، مدل سه‌بعدی سه ساختمان بنایی با نرم افزار ABAQUS تهیه شدهاست. سپس این مدلها در حالتهای مبنا (بدون شاتکریت) در مقابل نگاشت زلزلههای طبس، بم و منجیل که در ایستگاههای مستقر بر خاکهای نوع I (طبق تقسیم‌بندی استاندارد 2800) ثبت شدهاند تحلیل شدهاند. همۀ زلزلهها به‌صورت دو مؤلفهای در نظر گرفته شدند و محدودۀ تمرکز تنشها و نقاط آسیبپذیر ساختمانها شناسایی شدند. سپس روشهای مختلف به‌سازی با شاتکریت (شامل تنوعی از نوارهای عمودی، افقی و مورب با عرضهای مختلف) در نقاط آسیبپذیر در نظر گرفته شدند و تحلیلهای لرزهای قبلی تکرار شد. بهترین شیوه به‌سازی، افزایش سختی و مقاومت با کمک شاتکریت نوارهای افقی و عمودی اطراف بازشوی دیوارها تشخیص داده شد برای روشن شدن تأثیر نوع خاک بر کارآیی روش به‌سازی، یکی از ساختمانها در مقابل سه رکورد از زلزله طبس که بر ایستگاههای مستقر بر خاکهای نوع I، II و III ثبت شده بودند، تحلیل شد و با مقایسه بین نتایج حاصل از تحلیل مدلهای تقویت شده و تقویت نشده، نشان داده شد که با تقویت سازه، ضمن افزایش ظرفیت سازه، نیاز لرزهای (برش پایه) افزایش مییابد و در ساختمانی 
که روی زمین با خاک سخت (نوع I) قرار دارد افزایش نیاز لرزهای بیش‌تر از زمین‌های نرم است. این امر موجب می شود، کارآیی روش به‌سازی در ساختمان‌هایی که روی زمین‌های با خاک سخت قرار دارند، کاهش یابد و توصیه میشود روش به‌سازی با شاتکریت به‌صورت محدود و در ترکیب با سایر روشها از جمله پس تنیدگی با کابل و ... که موجب افزایش مقاومت میشوند اما سختی را افزایش نمی دهند، به‌کار رود.
