۱. پرهام، ساناز، صالحی، اسماعیل، مقصودی، منیژه. ۱۳۹۰. ارزیابی توان توسعه اکوتوریسم استان اصفهان: روستای اشکاوند و مناطق اطراف آن. محیط زیست و توسعه، سال ۲، شماره ۴، صص ۷-۱۶.
۲. تقوایی، مسعود، احسانی، غلامحسین، صفرآبادی، اعظم، ۱۳۸۸. نقش و جایگاه برنامه ریزی چند بعدی در توسعه توریسم و اکوتوریسم (مطالعه موردی: منطقه خرو طبس). جغرافیا و برنامهریزی محیطی، سال ۲۰ ، شماره پیاپی ۳۵ ، شماره ۳، صص ۴۵-۶۲.
۳. تولایی، سیمین، ۱۳۸۴. بومگردی با تاکید بر جاذبههای گردشگری استان گلستان. پژوهشهای جغرافیایی، شماره ۵۸، صص ۱۱۳-۱۲۲.
۴. حجازی، میراسدالله، فرمانی منصور، ستاره، ۱۳۹۶. ارزیابی توانمندی ژئوتوریسمی ژئومورفوسایتهای روستای ورکانه به روش پرییرا. جغرافیا و برنامهریزی، ۲۱(۹۵): ۲۱-۴۱.
۵. رحیمپور، علی، ۱۳۹۲. تحلیل آماری صنعت گردشگری جهان، بازارهای آینده و جایگاه ایران. نشریه گردشگری علم و فرهنگ، سال اول، شماره ۱، ۱-۱۸.
۶. سازمان مدیریت و برنامهریزی کشور، ۱۳۹۳. راهنمای اکوتوریسم و طبیعتگردی در حوضههای آبخیز. سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداری کشور. معاونت آبخیزداری، دفتر طرحریزی و هماهنگی آبخیزداری.
۷. سپهر، عادل، صفرآبادی، اعظم، ۱۳۹۲. تحلیل شاخصهای اثرگذار بر توسعه اکوتوریسم در مناطق بیابانی ایران. پژوهشهای جغرافیای انسانی، ۴۵(۴): ۱۵۴- ۱۳۷.
۸. سلمانی، محمد، فرجی سبکبار، حسنعلی، ناظمی، محمد، اروجی، حسن، ۱۳۹۴. ارزیابی توانمندیها و کاربریهای ژئومورفوسایتها (مطالعه موردی: ژئومورفوسایتهای شهرستان طبس). پژوهشهای جغرافیای انسانی، ۴۷(۱): ۱۹۲-۱۷۷.
۹. سلطانی، زهرا، نوری، سید هدایت اله، ۱۳۸۹. ارزیابی توان محیطی شهرستان خوانسار به منظور توسعه توریسم (با استفاده از GIS). فصلنامه تحقیقات جغرافیایی، شماره ۹۹، صص ۷۷-۱۰۰.
۱۰. شریفی، مرتضی، ۱۳۶۸. آمایش و برآورد ظرفیت برد تفرجی جنگل شمشادی سنگان، پایاننامهی کارشناسی ارشد، رشته جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران.
۱۱. فرج زاده اصل، منوچهر. ۱۳۸۴. سیستم اطلاعات جغرافیایی و کاربرد آن در برنامـهریـزی توریسـم، انتشـارات سمت، چاپ اول.
۱۲. کرمی، ناصر. ۱۳۸۲. امکان سنجی توسعه اکوتوریسم دریایی در جمهوری اسلامی ایران، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.
۱۳. کرمی، ناصر، ۱۳۷۸. اکوتوریسم ایران. تهران، معاونت تحقیقات، آموزش و برنامهریزی سازمان ایرانگردی و جهانگردی، نگارش نخست.
۱۴. کریمی، محمد، سعدی مسگری، محمد، شریفی محمد علی، ۱۳۸۸. مدل توان اکولوژیکی سرزمین با استفاده از منطق فازی (منطقه مورد مطالعه: شهرستان برخوار و میمه). مجله سنجش از دور و GIS ایران، سال اول، شماره ۱، صص ۱۷-۳۸.
۱۵. کیانی سلمی، صدیقه، موسوی، سیدحجت، یگانه دستگردی، پریسا، ۱۳۹۶. برنامهریزی مکانی و امکانسنجی نواحی مستعد طبیعتگردی با نگرش آمایش سرزمین (مطالعه موردی: استان چهارمحال و بختیاری). اطلاعات جغرافیایی، دوره ۲۶، شماره ۱۰۲، صص ۲۱۷-۲۲۸ .
۱۶. مخدوم، مجید، ۱۳۸۵، شالوده آمایش سرزمین، انتشارات دانشگاه تهران، چاپ هفتم، تهران.
۱۷. مخفی، گلنار؛ رونیاسی، نسیم؛ سبحان اردکانی، سهیل؛ یالپانیان، علی اکبر، ۱۳۹۱. مکانیابی مناطق مستعد توسعه گردشگری در شهرستان همدان. جغرافیا و مطالعات محیطی، دوره ۱، شماره ۲، صص ۷۹-۹۴.
۱۸. منشی زاده، رحمت الله، فلاحی، حمید، ۱۳۸۴. پهنهبندی توان اکوتوریسم در محدوده حفاظت شده اشترانکوه با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS). مطالعات مدیریت گردشگری، شماره ۸، صص ۹۰-۵۹.
۱۹. مولایی هشجین، نصرالله، ۱۳۸۶. اکوتوریسم و توسعه در کنار عملکرد مسلط جزایر خارک و خارکو. مجموعه مقالات همایش منطقهای جغرافیا، گردشگری و توسعه پایدار اسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر.
۲۰. نوری، سید هدایت اله؛ نوروزی آوارگانی، اصغر، ۱۳۸۶. ارزیابی توان محیطی برای توسعه توریسم در دهستان چغاخور. مجله پژوهشی علوم انسانی دانشگاه اصفهان، جلد ۲۲، شماره ۱، صص ۱۳-۲۸.
21. Bahaire, T., Elliott-White, M., 1999. The Application of Geographical Information Systems (GIS) in Sustainable Tourism Planning, A Review, Journal of Sustainable Tourism, Vol. 7, No. 2.
22. Bunruamkaew, K., Murayama, Y., 2012. Land Use and Natural Resources Planning for Sustainable Ecotourism Using GIS in Surat Thani, Thailand. Sustainability, 4(3): 412-429.
23. Choudhury, S., Mohan Pant, R., Chatterjee, S., Nanding A., 2016. Destination Branding of Ziro Through Potentiality of Bio-tourism. Bioprospecting of Indigenous Bioresources of North-East India, 329-337.
24. Dhami, J. Deng, R.C., Burns, Pierskalla C., 2014. Identifying and mapping forest-based ecotourism areas in West Virginia–Incorporating visitors' preferences. Tourism Management, 42: 165-172.
25. Fangyong, HE., 2015. Evaluation of the ecotourism development potential for provinces in western China. Journal of Arid Land Resources and Environment, 04: 592-599.
26. Hayes, J., 2002. Strategies for Ecotourism Development in the Quibbling, London press. 12, p4-31.
27. Bahaire, T., Elliott-White, M., 1999. The Application of Geographical Information Systems (GIS) in Sustainable Tourism Planning, A Review, Journal of Sustainable Tourism, Vol. 7, No. 2.
28. Bunruamkaew, K., Murayama, Y., 2012. Land Use and Natural Resources Planning for Sustainable Ecotourism Using GIS in Surat Thani, Thailand. Sustainability, 4(3): 412-429.
29. Choudhury, S., Mohan Pant, R., Chatterjee, S., Nanding A., 2016. Destination Branding of Ziro Through Potentiality of Bio-tourism. Bioprospecting of Indigenous Bioresources of North-East India, 329-337.
30. Dhami, J. Deng, R.C., Burns, Pierskalla C., 2014. Identifying and mapping forest-based ecotourism areas in West Virginia–Incorporating visitors' preferences. Tourism Management, 42: 165-172.
31. Fangyong, HE., 2015. Evaluation of the ecotourism development potential for provinces in western China. Journal of Arid Land Resources and Environment, 04: 592-599.
32. Hayes, J., 2002. Strategies for Ecotourism Development in the Quibbling, London press. 12, p4-31.