مقالات آماده انتشار(موقت)                   برگشت به فهرست مقالات | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.
2- دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران. ، rakhshaninasab_h@yahoo.com
چکیده:   (970 مشاهده)
یکی از رویکردهای معاصر گردشگری، استفاده از فضای مجازی و فناوری اطلاعات در گردشگری است که نگرش جدیدی به گردشگری ایجاد کرده و مرزهای بین دنیای واقعی و فضای مجازی از میان برداشته است. در این راستا هدف پژوهش حاضر، بررسی قابلیت­های فضای مجازی در توسعه گردشگری شهرستان کنارک می­باشد. این پژوهش از نظر هدف، «کاربردی» و از نظر ماهیت و روش، «توصیفی- تحلیلی» می­باشد همچنین شیوه گردآوری اطلاعات «اسنادی و پیمایشی (پرسشنامه)» است. جامعه آماری مورد مطالعه در حوزه متخصصان می­باشد که با استفاده از روش دلفی دو مرحله­ای، 35 نفر به عنوان نمونه انتخاب گردید. روایی محتوایی پرسشنامه توسط اساتید و پایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ در سطح 0.852 محاسبه و تأیید شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون  تی­ تک­نمونه­ای، تحلیل مسیر و تکنیک دیمتل (DEMATEL) استفاده شده است. نتایج آزمون تی تک­نمونه­ای نشان داد که فضای مجازی با میانگین 22/4 از حد مبنای (3) بیشتر می­باشد بنابراین فضای مجازی بر توسعه گردشگری شهرستان کنارک تأثیر گذاشته است. نتایج حاصل از تحلیل مسیر حاکی از آن می­باشد که زیرساخت فناوری اطلاعات با ضریب 608/ دارای بیشترین تأثیر و تجارت الکترونیکی با ضریب 250/ دارای کمترین تأثیر بر توسعه گردشگری شهرستان کنارک می­باشد. نتایج حاصل از تکنیک DEMATEL نشان داد از بین شاخص­های مؤثر بر گردشگری شهرستان کنارک، شاخص بستر مخابراتی با مقدار 971/5 بیشترین تعامل و شاخص اطلاع­رسانی با مقدار 671/5 کمترین تعامل، شاخص شبکه اجتماعی با مقدار 402/1 مؤثرترین عامل و شاخص بستر مخابراتی با مقدار 088/2-تأثیر پذیرترین عامل هستند. با توجه به نتایج حاصله می­توان نتیجه گرفت که با ایجاد زیرساخت­های فناوری و معرفی جاذبه­های شهرستان کنارک از طریق برنامه­هایی مانند (تلویزیون، سایت­های خبری و ...) توسعه این شهرستان محقق می­شود.
 
     
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: برنامه ریزی توریسم

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.