۱. اوشيدري، جهانگير (۱۳۷۱) دانشنامة مزديسنا. تهران: مرکز. ۲. بهرام¬پور عمران، احمدرضا (۱۳۸۹) در تمام طول شب. تهران: مرواريد. ۳. ژوو، ونسان (۱۳۹۴) بوطيقاي رمان. ترجمة نصرت حجازي. تهران: علمي و فرهنگي. ۴. ساساني، فرهاد (۱۳۸۹) معناکاوي: بهسوي نشانه¬شناسي اجتماعي. تهران: علم. ۵. سجودي، فرزان (۱۳۹۰) نشانه¬شناسی: نظريه و عمل. تهران: علم. ۶. سجودي، فرزان (۱۳۹۳) نشانه¬شناسي کاربردي. چاپ سوم. تهران: علم. ۷. شعيري، حميدرضا (۱۳۹۰) «الگوي مطالعة انواع نظام¬هاي گفتماني: بررسي نظام¬هاي روايي، تنشي، حسي، تصادفي و اتيک از ديدگاه نشانهـ معناشناختي». مجموعه مقالات نخستين کارگاه تحليل گفتمان. تهران: انجمن زبان¬شناسي ايران: ۷۳-۵۳. ۸. شعيري، حميدرضا (۱۳۹۱) نشانهـ معناشناسي ديداري. تهران: سخن. ۹. شعيري، حميدرضا (۱۳۹۲) تجزيه و تحليل نشانهـ معناشناختي گفتمان. چاپ سوم. تهران: سمت. ۱۰. شعيري، حميدرضا و ترانه وفايي (۱۳۸۸) راهي به نشانهـ معناشناسي سيال. تهران: علمي و فرهنگي. ۱۱. شعيري، حميدرضا و دينا آريانا (۱۳۹۰) «چگونگي تداوم معنا در چهل نامة کوتاه به همسرم از نادر ابراهيمي». نقد ادبي. سال چهارم. شمارة ۱۴: ۱۸۵-۱۶۱. ۱۲. معين، محمد (۱۳۷۱) فرهنگ فارسي. چاپ يازدهم. تهران: اميرکبير. ۱۳. معين، مرتضيبابک (۱۳۹۱) «استعاره و پيرنگ در انديشة پل ريکور». نقد ادبي. سال پنجم. شمارة ۲۰: ۱۳۴-۱۲۱. ۱۴. معين، مرتضيبابک (۱۳۹۲) «تبيين خلق زبان شاعرانه با استفاده از نظام مبتني بر تطبيق و لغزش¬هاي مهارشده اريک لاندوفسکي». مطالعات زبان و ترجمه. سال چهلوششم. شمارة ۴: ۲۶-۷. ۱۵. معين، مرتضيبابک (۱۳۹۴) معنا بهمثابة تجربة زيسته. تهران: سخن. ۱۶. ناتل خانلري، پرويز (۱۳۷۰) دستور زبان فارسي. تهران: توس. ۱۷. هاتفي، محمد (۱۳۸۸) بررسي و تحليل نشانهـ معناشناختي رابطة متن و تصوير در متون ادبي. رسالة دکتري زبان و ادبيات فارسي. دانشگاه تربيت مدرس. ۱۸. يوشيج، نيما (۱۳۹۳) نامه¬ها. تدوين سيروس طاهباز. تهران: نگاه.
|