|
۱. قرآن کريم ۲. آقاحسيني، حسين و زهرا آقازينالي (۱۳۸۷) «مقايسة تحليلي کنايه و آيروني در ادبيات فارسي و انگليسي». کاوش‌نامة زبان و ادبيات فارسي. شمارة ۱۷: ۹۵-۱۲۷. ۳. اردلاني، شمس‌الحاجيه (۱۳۹۵) «جلوه‌هاي آيروني در شعر حافظ». پژوهشنامة نقدادبي و بلاغت. دورة پنجم. شمارة ۱: ۱۷۱-۱۸۸. ۴. استعلامي، محمد (۱۳۷۲) مثنوي. چاپ دوم. تهران: زوار. ۵. بهره‌مند، زهرا (۱۳۶۵) «آيروني و تفاوت آن با طنز و صنايع بلاغي مشابه». فصلنامة زبان و ادب پارسي. شمارة ۴۵: ۱۰-۳۶. ۶. بهزادي، حسين (۱۳۸۳) طنزپردازان ايران از آغاز تا پايان دوره قاجار. تهران: داستان. ۷. پزشکزاد، ايرج (۱۳۸۲) طنز فاخر سعدي. تهران: شهاب ثاقب. ۸. جوادي، حسن (۱۳۸۴) تاريخ طنز در ادبيات فارسي¬. تهران¬: کاروان. ۹. حلبي، علي‌اصغر (۱۳۶۴) مقدمه‌اي بر طنز و شوخ‌طبعي در ايران¬. تهران¬: پيک. ۱۰. داد، سيما (۱۳۹۲) فرهنگ اصطلاحات ادبي¬. چاپ دوم. تهران: مرواريد. ۱۱. صادقي، جمال و ميمنت ميرصادقي (۱۳۸۷) واژه‌نامة هنر داستان‌نويسي. چاپ دوم. تهران: مهناز. ۱۲. غلامحسين‌زاده، غلامحسين و زهرا لرستاني (۱۳۹۰¬) «آيروني در مقالات شمس». مجلة¬ مطالعات عرفاني. شمارة ۹: ۶۹-۹۸. ۱۳. صفايی، علی (۱۳۹۲) «نگاهی به جلوه‌های آيرونی در انديشه و اشعار پروين اعتصامی». نشرية سابق دانشکدة ادبيات دانشگاه تبريز. شمارة مسلسل ۲۲۸: ۶۱-۹۸. ۱۴. فتوحي رودمعجني، محمود (۱۳۸۶) بلاغت تصوير. تهران: سخن. 15. ــــــــ (1391) سبک‌شناسي، نظريه‌ها، رويکردها و روش‌ها. تهران: سخن. ۱۶. فولادي¬، عليرضا (۱۳۸۶)¬ طنز در زبان عرفان. تهران: فراگفت. ۱۷. مشرف، مريم (۱۳۸۵) شيوه‌نامة نقد ادبي. تهران: سخن. ۱۸. مکاريک، ايرناريما (۱۳۸۳) دانشنامة نظريه‌هاي ادبي معاصر. ترجمة مهران مهاجر و محمد نبوي. تهران: آگه. ۱۹. موکه، داگلاس کالين ( ۱۳۸۹) آيروني. ترجمة حسين افشار¬. تهران: مرکز. ۲۰. نيکلسون، رينولد الين (۱۳۸۳) مثنوي معنوي. چاپ هفتم. تهران: پژوهش.
|
صاحب امتیاز و ناشر
