|
|
|
|
جستجو در مقالات منتشر شده |
|
|
2 نتیجه برای رضوانیان
قدسیه رضوانیان، مریم محمودی نوسر، سال 24، شماره 81 - ( مقالات منتشر شده 1395 )
چکیده
پروین اعتصامی از شاعران صاحبسبک و برجسته عصر مشروطه و فرزند یوسف اعتصامی است. اعتصامالملک (1253-1316ش) نیز از جمله روشنفکران بزرگ اواخر دوره قاجار و از پیشگامان ترجمه و آغازکنندگان رمانتیسم در ایران است که با ترجمه آثار مختلف و نگارش در زمینههای گوناگون، نقشی مؤثر در رویکرد مدرن به ادبیات و البته زندگی در ایران داشتهاست. شائبه تقلید و اقتباس کلی پروین از اعتصامالملک از جمله مسائلی است که همواره محققان مختلف در دورههای گوناگون به آن اشاره کردهاند. این پژوهش با استفاده از شیوه آماریـتحلیلی، به بررسی میزان و چگونگی این تأثیرپذیری در زمینههای مختلف (واژه، تصویر، محتوا و کنشگران روایت) پرداخته و به این نتیجه رسیدهاست که اگرچه اعتصامی بسان هر شاعر دیگری از زمینههای فکری گوناگون در شعر خود متأثر بودهاست، بهدلایل کاملاً روشن، از آثار پدر خویش بیش از دیگران تأثیر پذیرفته و البته، تأثیرپذیری با تقلید و سرقت متفاوت است، اما آنچه حاصل این پژوهش است، نوآوریهای شاعر است در شکل و قالب، نوع نگاه و درمجموع سبک ویژه و نیز استقلال او در اندیشه و رویکردها ـبهخصوص در حوزه تفکرات مشترکـ که از او شاعری ماندگار و صاحبنام آفریده است.
قدسیه رضوانیان، سورن ستارزاده، سال 32، شماره 96 - ( 2-1403 )
چکیده
مسألهی "سوژه" مهمترین شاخص تمایز ادبیات کلاسیک و مدرن است. "من" در ادبیات کلاسیک، اغلب کلی و انتزاعی است اما در ادبیات معاصر، پیرو فلسفه مدرن، من فردیتیافته و انضمامی و به عبارتی سوژهی کنشگر است. شاید آشکارترین نمود این چرخش پارادایمی – به ویژه در شعر- را بتوان در نوع مواجهه با "سوژه" دید. شعر معاصر از سطحیترین وجه رمانتیک تا پیچیدهترین وجه فلسفی آن بیانگر سوژهای خودبسنده است که خاستگاه آن انسانمحوری است. احمد شاملو، از شاعرانی است که "من" در شعر او، سوژه است. این پژوهش به روش تحلیل محتوای کیفی و خوانشی انتقادی، با مطالعه مجموعه اشعار شاملو و انتخاب نمونههای دلالتگر، به هرمنوتیک خود/سوژه در شعر او میپردازد و از آنجا که این من/خود/سوژه طی شش دهه سرایش شعر، دستخوش تلاطمات و تحولاتی بوده است، تکیه گاه نظری بحث نیز به فراخور این تطورات، هم به سوژهی فلسفی میپردازد که بر اندیشه و آگاهی فردی تأکید میورزد و هم به سوژهای که برساخت اجتماعی است؛ از همین رو تلفیقی است از مباحث میشل فوکو در مورد هرمنوتیک خود و حکمرانی بر خود و دیگران، نظریه کنش متقابل نمادین که به من فردی و من اجتماعی میپردازد، نظریهی اگزیستانسیالیسم که آزادی، انتخاب و مسئولیت را محور مباحث خود قرار میدهد و در نهایت نظر آلتوسر در مورد سوژه؛ یعنی سوژه با s (حرف کوچک) و سوژه با S (حرف بزرگ)، آنجا که "من" در شعر سیاسی شاملو، به مثابه شبهسوژهای ایدئولوژیک تحت انقیاد حزب توده است، همانا subject ، و در شعر فلسفی او که حاصل شناخت و آگاهی بر اساس تجربهی زیسته خود او، و تأمل در مورد هستی، انسان، زندگی، و مرگ است، به مثابه سوژهی اعظم(Subject) است.
|
|
|
|
|
|