1- دانشگاه تبریز
2- گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه دامغان، دامغان، ایران. ،behzadmoohamadi@gmail.com
3- خوارزمی
2- گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه دامغان، دامغان، ایران. ،
3- خوارزمی
چکیده: (5116 مشاهده)
آموزش فراگیر به جایگیری افراد اختلالی در کنار همسالان عادی اشاره دارد. مطالعات اخیر این روش را زمانی مؤثر می‌دانند که با دست‌کاری و سازگاری محیط همراه باشد. این مطالعه اثر روش آموزش فراگیر در یک کلاس فوق‌برنامه تربیت‌بدنی برای ارتقا عزت‌نفس و تبحر حرکتی در یک کودک با اختلال هماهنگی رشدی را بررسی می‌کند. پژوهش حاضر یک مطالعه موردی است که شامل یک پسر چاق مبتلابه اختلال هماهنگی رشدی (سن = 8 سال، قد = 127 سانتی‌متر و وزن = 33 کیلوگرم) است که با 14 کودک سالم در طی یک دوره 9 هفته‌ای در فعالیت‌های تربیت‌بدنی شرکت کرده‌اند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه عزت‌نفس کوپر اسمیت، پرسشنامه اختلال هماهنگی رشد و آزمون برونینکس اوزرتسکی -2 و مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده شد. نتایج مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته نشان داد که استقلال، باور، لذت، روابط خانوادگی، روابط تحصیلی و روابط اجتماعی در شرکت‌کننده بهبودیافته است. همچنین نتایج کمی پرسشنامه کوپر اسمیت نشان داد که عزت‌نفس عمومی (10 نمره)، خانوادگی (5 نمره)، اجتماعی (4 نمره) و تحصیلی (6 نمره) افزایش‌یافته است. همچنین تبحر حرکتی (9 نمره) افزایش و شاخص توده بدنی (24/1) کاهش‌یافته است. نتایج بر اهمیت استفاده از آموزش غیرخطی در تربیت‌بدنی با دست‌کاری محیط و تکلیف بدون دستورالعمل مستقیم و بازخورد در محیط فراگیر تأکید دارد.
نوع مطالعه: گزارش مورد |
موضوع مقاله:
رفتار حرکتی
دریافت: 1398/9/4 | پذیرش: 1398/12/19 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1399/8/3
دریافت: 1398/9/4 | پذیرش: 1398/12/19 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1399/8/3
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
