تحقیق حاضر به بررسی اثر یکپارچگی بینایی–شنوایی بر انتقال عمل- ادراک میپردازد.40 آزمودنی در چهار گروه بینایی، بینایی–شنوایی، کنترل بینایی و کنترل بینایی– شنوایی قرار گرفتند. گروههای بینایی الگوی فرد ماهری را تماشا کردند و گروههای بینایی–شنوایی، همزمان با الگوی بینایی، سرعت زاویهای مفصل آرنج را به صورت سونیفیکیشن دریافت کردند. الگو 5 مرتبه ارائه و افراد به 10 سوال مربوط به الگو پاسخ دادند و در آزمونهای بازشناسی پارامتر و الگو شرکت کردند. گروه های تجربی 5 بار دیگر الگو را تماشا کردند و پس از هربار، مشابه با الگو اجرا کردند. گروههای کنترل الگو را به همان تعداد تماشا کردند اما مجاز به اجرای آن نبودند. در نهایت همه گروهها پرسشنامه 10 سوالی را تکمیل کردند و در آزمونهای بازشناسی شرکت نمودند. نتایج نشان داد قبل از اجرای عمل در متغیر “درصد اطمینان پاسخگویی" و نه “پاسخ به سوالات” بین گروههای آزمایشی و بعد از اجرای عمل در هر دو متغیر “پاسخ به سوالات” و “درصد اطمینان پاسخگویی” بین گروههای آزمایش و نیز گروههای کنترل، تفاوت معنیداری مشاهده شد (p<0.05). در این تحقیق اثر یکپارچگی بینایی– شنوایی بر انتقال عمل– ادراک تایید شد. این نتایج بر اساس نظریههای کدگذاری مشترک، جفت شدن مستقیم ادراک-عمل و مدلهای پیشگویانه قابل توجیه است.
