الهه عرب عامری، رسول حمایت طلب، ناصح کریمیانی، سعدی سامی،
دوره ۱، شماره ۲ - ( ۹-۱۳۹۰ )
چکیده
پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر روشهای مختلف آرایش تمرین مسدود، تصادفی و فزاینده نظامدار بر اکتساب، یادداری و انتقال انواع مختلف پاس بسکتبال (دودستی بالای سر، دودستی سینهای و یکدستی از پهلو) انجام شد. آزمودنیهای این پژوهش (۴۵=N؛ با میانگین و انحراف استاندارد ۷۵/۰±۰۴/۱۴ سال) دانشآموزان پسر دوره راهنمایی بودند که هیچگونه سابقهای در ورزش بسکتبال نداشتند و پس از انجام پیشآزمون در سه گروه تمرینی مسدود، تصادفی و فزاینده نظامدار (به افزایش تدریجی تداخل زمینهای در طول تمرین اشاره دارد) گزینش شدند. آزمودنیها به مدت ۹ جلسه طی ۹ روز (هر جلسه شامل ۹ کوشش) در شرایط ویژه گروه خود، مهارت ملاک را تمرین کردند. بعد از ۲۴ ساعت، آزمونهای یادداری و انتقال با انجام ۴ کوشش از هر پاس صورت گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر روی عامل جلسات تمرین حاکی از تفاوت معنیدار بین جلسات تمرین بود، در حالی که اثر گروهها و تعامل گروهها و جلسات تمرین معنیدار نبود. نتایج مقایسه بین میانگین نمرات آزمون یادداری و انتقال گروهها تفاوت معنیدار بین گروهها را نشان داد، به طوری که گروه فزاینده برتری معنیداری نسبت به دو گروه دیگر داشت. نتایج آزمون یادداری و انتقال از نظریه مگیل و هال (۱۹۹۰) و فرضیه نقطه چالش گاداگنولی و لی (۲۰۰۴) حمایت میکند.
