سمانه دامن پاک، محسن شفیع زاده، عباس بهرام، الهام فاضل،
دوره 1، شماره 2 - ( 9-1390 )
چکیده
هدف از این پژوهش تعیین تأثیر نوع جلب توجه بر عملکرد مهارتهای حرکتی مستلزم تولید نیروی (نزدیک به) بیشینه بود. در این آزمایش 28 دانشجوی دختر راستدست با تجربه کم در مهارت پرتاب وزنه به صورت داوطلبانه انتخاب و بر اساس مسافت پرتاب در پیشآزمون (شامل سه کوشش) به دو گروه توجه درونی و بیرونی تقسیم شدند. از آزمودنیها خواسته شده بود که با استفاده از تکنیک اوبراین وزنه را پرتاب کنند. آزمایش در سه جلسه انجام شد و هر جلسه شامل سه کوشش بود. دستورالعملها مربوط به حرکات دست و بدن (توجه درونی) یا وزنه (توجه بیرونی) بودند. برای تحلیل دادهها از روش تحلیل واریانس عاملی مرکب (جلسه)3× (گروه) 2 با اندازهگیری مکرر عامل جلسه استفاده شد. نتایج نشان داد که عملکرد گروه توجه بیرونی در مقدار مسافت پرتاب وزنه بیشتر از گروه توجه درونی بود (05/0P<). همچنین اثر متقابل جلب توجه و جلسات تمرینی نیز معنادار بود (001/0P<). نتیجه اینکه دستورالعملهای توجه بیرونی منجر به تولید نیروی بیشتری نسبت به دستورالعملهای توجه درونی میشوند این مطلب تأییدکننده تعمیمپذیری مزایای جلب توجه بیرونی در تکالیف تولید نیرو است که در مطالعات گذشته نشان داده شده است.
سید رفیع شفابخش، محسن شفیع زاده، محمدرضا دهخدا،
دوره 2، شماره 3 - ( 6-1391 )
چکیده
پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر تمرین و تعلیم مفاهیم آمادگی بر عوامل آمادگی جسمانی با بررسی نقش میانجی عوامل روانشناختی انجام گرفت. 84 نفر از دانشآموزان سالم و غیر ورزشکار (با میانگین و انحراف سنی 49/0± 5/12، قد 1/6 ± 8/153 سانتیمتر و وزن 3/7±25/46 کیلوگرم) که به مدت 3 الی 6 ماه فعالیت منظم ورزشی نداشتند، به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به روش تصادفی در سه گروه تمرین- تعلیم، تمرین و کنترل (n=28) تقسیم شدند. از پرسشنامۀ بهداشتی– ورزشی و دانشی محققساخته و پرسشنامه انگیزش درونی دسی وریان (1998) و آزمونهای مربوط به عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت برای جمعآوری اطلاعات در مرحلۀ پیش و پسآزمون استفاده شد. از تحلیل واریـانس چند متغیـره (MANOVA) و تحـلیل واریانس سـاده برای مقایسه آمادگی جسمانی و عوامل روانشناختی و مقایسه هر یک از عوامل در بین گروهها و از آزمونهای تعقیبی (LSD) برای مقایسه جفتی هریک از عوامـل در بین گروهها استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد بین گروههای مورد بررسی در شاخصهای آمادگی جسمانی شامل استقامت قلبی- عروقی (p=0/001)، انعطافپذیری (p=0/000)، استقامت عضلانی (p=0/000)، قدرت پنجه (p=0/032) و شاخصهای روانشناختی شامل انگیزش (p=0/009) و دانش (p=0/000) تفاوت معناداری وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی (LSD) نشان دادند استقامت قلبی– عروقی گروه تمرین- تعلیم از هر دو گروه تمرین و کنترل بهتر است. انعطافپذیری و استقامت عضلات شکم گروه کنترل از هر دو گروه تمرین و تمرین- تعلیم کمتر بود، اما دو گروه تمرین و تمرین- تعلیم اختلاف معناداری با هم نداشتند. قدرت پنجه و انگیزه درونی گروه تمرین از گروه تمرین- تعلیم و کنترل بهتر شد. درنهایت، میزان دانش گروه تمرین- تعلیم از هر دو گروه تمرین و کنترل بهتر بود، در حالی که دو گروه تمرین و کنترل برتری نسبت به یکدیگر نداشتند. به طور کلی، نتایج این پژوهش مؤید تأثیر تمرین- تعلیم مفاهیم آمادگی روی برخی عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی از طریق افزایش سطح دانش و تغییر نوع نگرش افراد در جهت مثبت و بالابردن سطح انگیزه درونی بود.
