سامانه نشریات علمی

---

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر رفتارهای مربی­گری بر کارایی مربی­گری و پویایی تیمی تیم­های حاضر در لیگ برتر والیبال کشور در سال 87 - 88 بوده ­است. روش پژوهش از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش مربیان و ورزشکاران تیم­های حاضر در لیگ برتر والیبال مردان، یعنی 13 تیم، و نمونه آماری نیز برابر با جامعه آماری است. ابزار جمع­آوری داده­ها عبارت ­بودند ­از پرسش­نامه اطلاعات فردی ورزشکاران و مربیان فلتز، مورتیز، چیس و سالیوان (1999)، پرسش­نامه انسجام تیمی کارن، براولی ویدمایر (1985 )، پرسش­نامه کارایی مشارکتی فلتز و لیرج (1998)، پرسش­نامه رفتار مربی­گری مارتین و بارنز (1999)، پرسش­نامه کارایی مربی­گری فلتز، مورتیز، چیس و سالیوان (1999). نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندمتغیره در سطح آلفای 0.05 حاکی از آن بود که رفتارهای مربی­گری یک مربی بر کارایی مربی­گری تأثیر دارد و کارایی مربی­گری به نوبه خود بر پویایی تیمی (انسجام تیمی) تأثیر می­گذارد. ضمن اینکه رفتارهای مربی­گری نیز بر کارایی مربی­گری و انسجام تیمی تأثیرگذار است. به طور کلی مشاهده شد که رفتارهای مربی­گری توان پیش­بینی کارایی مربی­گری و پویایی تیمی (انسجام تیمی و کارایی مشارکتی بازیکنان) را دارد. همچنین کارایی مربی­گری نیز توان پیش­بینی پویایی تیمی (انسجام تیمی) را دارد. نتایج پژوهش نشان می­دهد که برخی از عناصر دوازده­گانه مربی­گری همچون تقویت، آموزش فنی اقتضایی اشتباه، و روابط عمومی و سازماندهی توان پیش­بینی کارایی مربی­گری و پویایی تیمی را دارند و هرچه بر میزان استفاده از این نوع الگوهای رفتاری افزوده می­شود، بهبود بیشتری در میزان کارایی مربی­گری مربی و پویایی تیمی مشاهده   می­گردد. از طرف دیگر، به­کارگیری الگوهای رفتاری منفی همچون تنبیه و آموزش فنی تنبیهی تأثیر منفی بر میزان کارآمدی مربی دارد.

---

---

مربیگری یک فرآیند پویا و چند بعدی است که شامل تعامل بین مربی، ورزشکار، محیط و تکلیف، به منظور تقویت عملکرد ورزشکار است. براساس شواهد ، روش مربیگری می تواند جنبه های رفتاری ورزشکار را تحت تاثیر قرار دهد.  در این پژوهش اثربخشی دو سبک تمرینات شاگرد محور و مربی­محور بر خودکارآمدی و عملکرد ورزشی دختران ژیمناست مورد مطالعه قرار گرفت. روش پژوهش، نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون ـ پس آزمون استفاده شد. جامعه آماری، دختران ژیمناست نیمه حرفه ای 14-11 سال شهر تهران بود. روش نمونه­گیری، خوشه­ای تک مرحله­­ای و نمونه پژوهش  شامل40  نفر ژیمناست دختر بود. . ابزار های سنجش متغیرها شامل پرسشنامه خودکارآمدی ورزشی و پرسشنامه محقق ساخته عملکرد ورزشی بوده است. پس از انجام پیش آزمون، گروه ها به طور جداگانه و به مدت دو ماه و دو روز در هفته در جلسات یک و نیم ساعته پروتکل تمرینات ورزشکار محور و مربی محور را اجرا کردند. از تحلیل کوواریانس برای آزمون فرضیه استفاده گردید. یافته ها در مرحله پس آزمون نشان داد که خودکارآمدی ورزشی(001/0< P) و عملکرد ورزشی (001/0< P) دختران ژیمناست گروه شاگرد محور به طور معناداری بیشتر از گروه مربی محور بوده است . براساس نتایج، تمرینات شاگرد محور در مقایسه با مربی محور در افزایش خودکارآمدی ورزشی و عملکرد ورزشی شاگردان اثربخشی بیشتری دارد و  به مربیان پیشنهاد می شود در برنامه تمرینی دختران ژیمناست نیمه حرفه ای، تمرینات شاگرد محور را مورد توجه ویژه قرار بدهند.