فرهاد قدیری، اکرم ماشاءاللهی، علی اکبر جابری مقدم،
دوره 1، شماره 1 - ( 6-1390 )
چکیده
خودپندارۀ بدنی میتواند تحت تأثیر برنامههای مداخلهای چون ورزش و تمرین بدنی قرار گیرد. بنابراین، فهم بیشتر از نحوۀ تأثیرپذیری آن بهوسیلۀ روشهای تمرینی مناسب به جهت افزایش ادراک فرد از ویژگیهای جسمانی خود و ایجاد انگیزۀ مشارکت در فعالیت بدنی از اهمیت بالایی برخوردار است. تحقیق حاضر برای تعیین اثر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر خودپندارۀ بدنی و کارکرد بدنی پسران فلج مغزی 13 تا 18 ساله طراحی شد. آزمودنیهای تحقیق را 16 پسر فلج مغزی دی پلژی (سن 2/1±05/16) تشکیل دادند که به طور تصادفی به دو گروه شاهد (7 نفر) و تجربی (9 نفر) تقسیم شدند. افراد گروه تجربی به مدت 8 هفته یک برنامه تمرینی مقاومتی فزاینده شامل سه تمرین برای تقویت گروه عضلات حمایت کننده اندام پایین تنه را اجرا کردند. قبل و بعد از مداخله اطلاعات مربوط به خودپنداره بدنی آزمودنیها توسط «پرسشنامه خودتوصیفی بدنی» (PSDQ) و اطلاعات کارکرد بدن از طریق آزمونهای تعادل، پیادهروی، پله، قدرت عضلات بازکننده مچ پا، عضلات باز کننده زانو و عضلات بازکننده لگن خاصره مورد ارزیابی قرار گرفت. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازههای تکراری و آزمون تعقیبی t جفت شده و وابسته تجزیه و تحلیل شدند. به طور کلی، کارکرد بدنی گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد تغییرات معنیداری در آزمونهای پله، پیادهروی، تعادل و قدرت بازکنندههای زانو، قدرت بازکنندههای مچ پا و بازکنندههای لگن خاصره نشان داد (05/0P&le). اما، بین میانگینهای پیشآزمون و پسآزمون گروه تجربی در خودپنداره بدنی کلی و خردهمقیاسهای خودپنداره بدنی تفاوت معناداری نسبت به گروه شاهد وجود نداشت (05/0P>). در نهایت، فرآیند تغییر در خودپنداره بدنی از طریق فعالیت بدنی به عواملی نظیر طول دوره تمرین، بافت تمرین و نگرش آزمودنیها وابسته است.
