هدف این پژوهش تعیین میزان تأثیر جهتگیری ورزشی بر تعهد ورزشی بازیکنان تیمهای فوتبال بانوان لیگ برتر کشور است. روش تحقیق از نوع همبستگی است که بهصورت میدانی اجرا شده است. جامعۀ آماری آن را بازیکنان ۱۱ تیم (۲۰۰ نفر) از باشگاههای لیگ برتر سراسر کشور تشکیل میدهند که در دومین دورۀ لیگ برتر فوتبال بانوان شرکت کرده بودند و حداقل ششماه سابقۀ فعالیت در تیم را داشتند. نمونۀ پژوهش بهصورت تمامشمار انتخاب شد بهمنظور جمعآوری اطلاعات، از پرسشنامۀ جهتگیری ورزشی گیل و دیتر (۱۹۸۸) (SOQ) و پرسشنامۀ تعهد ورزشی اسکانلان (۱۹۹۳) (SCMS) برای تجزیه و تحلیل دادهها از آمار توصیفی (نمودار، میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (رگرسیون ساده و مدلسازی معادلات ساختاری با نرم‌افزار Amos) استفاده شد. نتایج نشان داد جهتگیری ورزشی، با ضریب رگرسیونی استاندارد(۸۳/۰) بر تعهد ورزشی بازیکنان تأثیر دارد. درواقع، با افزایش رقابتطلبی، میل به پیروزی و هدفگرایی بانوان فوتبالیست میزان تعهد ورزشی آنان نیز افزایش مییابد.
