۴ نتیجه برای اسد
سلمان نظامی، محمدعلی سمواتی شریف، اسدالله چزانی شراهی،
دوره ۱۵، شماره ۱۳ - ( ۶-۱۳۹۶ )
چکیده
هدف این پژوهش، بررسی اثر هشتهفته تمرین مقاومتی شدید (بهروش اسپلیت) بر تغییرات سطوح سرمی تستوسترون، کورتیزول، نسبت تستوسترون به کورتیزول (T/C) و تأثیر آن بر رشد و توسعه قدرت عضلانی است. ۲۰ نفر از ورزشکاران مبتدی پرورش‌اندام با شاخص توده بدن ۲/۲۵±۲۳/۸۰ کیلوگرم بر مترمربع و میانگین سنی ۲/۵۵±۲۴/۶۵ در این پژوهش مشارکت کردند. آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه تمرین قدرتی بهروش اسپلیت (۱۰ نفر) و کنترل بهروش سنتی (۱۰ نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرینی با ۱۰۰-۸۵ درصد ۱RM برای شش‌نوبت در هفته بهروش اسپلیت (جداسازی گروه‌های عضلانی) طراحی شد. گروه کنترل بهروش تمرین کل بدن (سنتی) با همان شدت و مدت به تمرین پرداختند. ضخامت عضله تحت مطالعه (سه‌سر بازو) با استفاده از تصویربرداری سونوگرافی در هر دو گروه قبل و پس از مداخله اندازه‌گیری شد. نمونه‌گیری خونی، در زمان استراحت قبل و بعد از تمرین‌ها در محیط آزمایشگاه جمع‌آوری شد. نتایج نشان داد که تمرین بهروش اسپلیت نسبت بهروش سنتی، موجب افزایش قدرت عضلانی (p=۰/۰۱)، توده عضلانی (p=۰/۰۰۱) و نسبت T/C (p=۰/۰۲) می‌شود. همچنین، بین قدرت بیشینه با هایپرتروفی (p=۰/۰۰۱ ، r=۰/۵۵) و نسبت T/C با قدرت بیشینه ارتباط معنی‌دار مشاهده شد. (r=۰/۷۴ ، p=۰/۰۳) . نتایج نشان می‌دهند، این روش از تمرین مقاومتی موجب افزایش تحریک آنابولیکی و توده عضلانی در بدن می‌شود، که افزایش قدرت بیشینه را درپی دارد.
سمیه صادقی، محمدرضا اسد، محمدحسن فردوسی،
دوره ۱۵، شماره ۱۳ - ( ۶-۱۳۹۶ )
چکیده
تجمع چربی در کبد به میزان بیش از ۵درصد وزن آن را کبد چرب میگویند. هدف مطالعۀ حاضر ارزیابی تأثیر دوازده‌هفته تمرین استقامتی بر آنزیم‌های کبدی زنان چاق است. در این تحقیق، ۲۶ زن با ۲۹≤BMI کیلوگرم بر مترمربع و دامنۀ سنی ۴۲-۵۲، به دو گروه تجربی و کنترل (۱۳=n) تقسیم شدند. ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از تمرینات از تمام آزمودنی‌ها خون‌گیری شد و ارزیابی ترکیب بدن و Vo۲max به‌عمل آمد. گروه آزمایش تحت دوازده‌هفته تمرین استقامتی، شامل هفته‌ای سه جلسه، با شدتی بین ۴۰ تا ۸۰ HRmax و مدت ۱۵ تا ۳۰ دقیقه به تمرین پرداختند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس و تی مستقل ارزیابی شدند (۰/۰۵≥α). نتایج نشان‌داد که در گروه تمرین، افزایش معناداری در p=۰/۰۰۶) VO۲max ) کاهش معناداری در شاخصهای وزن،BMI و BF٪ (p=۰/۰۰۱) مشاهده شد. اما تغییر معناداری در آنزیم‌های ALT (p=۰/۴۹۳) و AST (p=۰/۴۰۳) مشاهده نشد. نتایج نشان داد تمرینات اثری بر آنزیم‌های کبدی زنان چاق ندارد. این ممکن است به عدم آمادگی جسمانی و برخورداری هر دو گروه از وزن و شاخص توده بدنی بالا حتی در گروه تمرین بعد از دوازده هفته مربوط باشد. از دلایل افزایش غیرمعنادار ALT گروه تمرین، نیمۀ عمر طولانی این آنزیم است. بنابراین میتوان زمانی بیش از ۴۸ ساعت برای بازیافت در نظر گرفت.
مرجان اسدی، حیدر صادقی،
دوره ۱۹، شماره ۲۱ - ( ۶-۱۴۰۰ )
چکیده
آگاهی از ارتباط بین عملکردها و دامنه حرکتی، کمکی برای طراحی برنامه تمرینی، منطبق با نیازهای فردی کودکان به شمار می‌رود، ازاین‌رو، تحقیق حاضر باهدف تعیین ارتباط بین برخی پارامترهای دامنه حرکتی اندام تحتانی و بیومکانیکی پسران انجام شد. صد دانش‌آموز پسر، در این تحقیق به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. بعد از اندازه‌گیری دامنه حرکتی اندام تحتانی، آزمون‌های سرعت، توان، تعادل و چابکی آزمودنی‌ها ثبت شد. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین و انحراف استاندارد، از روش همبستگی پیرسون چندگانه برای ارزیابی ارتباط بین منتخبی از پارامترهای دامنه حرکتی و بیومکانیکی آزمودنی‌ها، استفاده شد. فلکشن ران با سرعت، آبداکشن ران و فلکشن زانو با تعادل، فلکشن و هایپرآداکشن ران و دورسی فلکشن مچ پا با چابکی ارتباط مثبت و معنادار، میزان فلکشن ران و زانو ارتباط منفی و معنادار و بقیه پارامترها ارتباط مثبت و معناداری با توان را نشان دادند. با توجه به یافته‌های تحقیق، به نظر می‌رسد بتوان از ویژگی‌های دامنه حرکتی اندام تحتانی کودکان و شناسایی شاخصهای عملکردی رشته‌های ورزشی مختلف، استفاده کرد.
آقای رضا اسدی، دکتر محمد رضا کردی، دکتر فاطمه شب خیز،
دوره ۲۱، شماره ۲۵ - ( ۶-۱۴۰۲ )
چکیده
فرآیندهای تخریب عصبی نقش مهمی در پیشرفت بیماری ام‌اس دارند. تمرین ورزشی مناسب و زندگی در محیط غنی‌سازی شده حرکتی (EE) می‌تواند از طریق ترشح برخی فاکتورهای رشد عصبی در هیپوکامپ ازجمله آیریزین وفاکتور نوتروفیک مشتق از مغر (BDNF) باعث بهبود و یا جلوگیری از پیشرفت بیماری شود. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ۴ هفته تمرین مقاومتی و هوازی و EE بر سطوح پروتئین آیریزین و BDNF هیپوکامپ در موش‌های ماده C۵۷BL۶ مبتلا به آنسفالومیلیت خودایمنی تجربی (EAE) بود. تعداد ۵۰ سر موش ماده (سن ۸ هفته، میانگین وزن ۲± ۱۸ گرم) به‌صورت تصادفی به پنج گروه مساوی (۱۰ سر موش در هر گروه) تقسیم شدند: ۱- کنترل سالم، ۲-کنترل + EAE، ۳-فعالیت مقاومتی + EAE،۴- فعالیت هوازی + EAE و ۵- EE + EAE. هفته اول و دوم سازگاری با محیط و سپس القای EAE انجام شد. گروه‌های تمرین ۵ روز در هفته روزی نیم ساعت به مدت ۴ هفته تمرین کردند و گروه EE به قفس تجهیز شده خود منتقل شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی موش‌ها بی‌هوش و سپس تشریح و بافت‌برداری انجام شد. برای سنجش میزان پروتئین‌ها از روش الایزا و برای تعیین تفاوت میان متغیرهای پژوهش از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعیبی توکی استفاده شد. تمامی تحلیل‌ها در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ و با نرم‌افزار SPSS۲۲ انجام شد. بیان پروتئین BDNF هیپوکامپ در هر سه گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل EAE افزایش یافت. این افزایش در گروه EE و تمرین مقاومتی هم نسبت به گروه کنترل EAE و هم نسبت به گروه تمرین شنا معنادار بود. همچنین بیان پروتئین آیریزین هیپوکامپ در هر سه گروه تمرین نسبت به گروه کنترل EAE افزایش داشت که این افزایش در گروه‌های EE و تمرین مقاومتی معنادار بود همچنین بیان آیریزین در گروه EE نسبت به دو گروه تمرین هوازی شنا و تمرین مقاومتی افزایش بیشتری داشت که این افزایش نسبت به گروه تمرین هوازی شنا معنادار بود. به نظر می‌رسد فعالیت ورزشی از هر دو نوع اختیاری و اجباری می‌تواند با مکانیسم اثر متفاوت، موجب افزایش ترشح فاکتورهای رشد عصبی ازجمله آیریزین و BDNF و درنتیجه کمک به بهبود و پیشگیری از پیشرفت بیماری ام‌اس شود.
