۴ نتیجه برای حبیبی
آقای هادی حبیبی، دکتر علی اصغر رواسی، دکتر ندا خالدی،
دوره ۰، شماره ۰ - ( ۸-۱۳۹۸ )
چکیده
تاثیر فعالیت بدنی مادر بر سلامت فرزندان و تغیر فنوتیپ فرزندان در اثر ورزش یکی از موضوعات نوین فیزیولوژی ورزشی در سال های اخیر بوده که مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. بنابراین، هدف از این پژوهش تعیین تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید مادری بر بیان ژن های PGC۱α و SIRT۱ عضله اسکلتی نسل اول موش های صحرائی بود. ۲۴ سر رت نژاد ویستار ۸ هفته ای پس از آشنایی با محیط در سه گروه کنترل مادری، گروه مادری تمرین پیش از بارداری و گروه مادری تمرین پیش و در حین بارداری تقسیم شدند. تمرین پیش از بارداری مدت ۶ هفته و تمرین در حین بارداری ۳ هفته طول کشید. تمرین شامل دویدن روی تردمیل بود. تمرین شامل ۵ روز و هر روز ۱ دقیقه با شدت ۸۵ الی ۱۰۰ درصد vo۲peak و شیب ۱۰ درجه و دو دقیقه استراحت بین وهله ها با ۶۵ درصد vo۲ peak و شیب صفر بود و گروه کنترل در این مدت بی تحرک بودند. تعداد وهله ها از ۱۰وهله شروع شد و بر اساس اصل اضافه بار افزایش داشت. پس از پایان دوره تمرین و به دنیا آمدن فرزندان، فرزندان نر بر اساس گروه مادران خود تقسیم بندی شدند و میزان بیان ژن های PGC۱ و SIRT۱ در عضله آن ها در ده هفتگی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از ANOVA و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.
نتایج نشان داد که بعد از دوره ی ۶ هفته ای تمرین HIIT، گروه تمرین پیش از بارداری و گروه تمرین پیش و حین بارداری در سرعت و مسافت در تست عملکردی با گروه کنترل اختلاف معنی دار داشتند (۰۵/۰ ˂P). همچنین بعد از تولد توله ها بین گروه ها در بیان ژن PGC۱α و SIRT۱ تفاوت معنی داری وجود داشت. که این تفاوت بین دو گروه تمرین پیش از بارداری و تمرین پیش از بارداری و حین بارداری با گروه کنترل معنی دار بود (۰۵/۰ ˂P). به نظر می رسد ورزش مادری در پیش از بارداری و در دوران بارداری باعث تغییر ژنوتیپ میتوکندریایی فرزندان می شود که تاثیر آن در پیش و هنگام بارداری نسبت به پیش از بارداری به تنهایی بر بیان ژن های میتوکندریایی مثل PGC۱α و SIRT۱ بیشتر است.
رسول رضایی، هادی حبیبی، محمدرضا دهخدا، حمید رجبی،
دوره ۱۱، شماره ۶ - ( ۷-۱۳۹۲ )
چکیده
این تحقیق به منظور طراحی آزمونی ویژه جهت سنجش توان بیهوازی بالاتنه کشتیگیران و ارزیابی اعتبار،
پایایی و عینیت این آزمون برای اندازهگیری توان بیهوازی کشتیگیران آزادکار برمبنای آزمون وینگیت دست
انجام شد. این تحقیق با ۲۲ نفر از کشتیگیران آزادکار ۳/ )سن ۲۲ ± ۶/ ۲۳/۰۲ سال، قد ۷۹ ± ۱۹۳/۱۱ سانتیمتر،
۱۳/ وزن ۱۱ ± ۳/ ۹۰/۵۵ کیلوگرم، شاخص توده بدنی ۱۲ ± ۲۰/۹۲ کیلوگرم بر متر مربع و درصد
۳/ چربی ۷۲ ± ۱۳/۵۷ ( منتخب استان تهران )با سابقه قهرمانی آسیا و جهان که در دو سال اخیر نیز به تیم ملی
دعوت شده بودند( انجام گرفت. جهت طراحی آزمون ویژه )بالارفتن از طناب( از الگوی حرکتی کشتی و
زمان اجرا منطبق با آزمون وینگیت استفاده شد. پس از اجرای آزمون وینگیت دست و آزمون طراحیشده،
حداکثر، میانگین و حداقل توان بیهوازی و شاخص خستگی محاسبه گردید. همچنین میزان لاکتات خون
بعد از گذشت ۲ دقیقه و ضربان قلب بلافاصله پس از اجرای آزمونها اندازهگیری شد. برای بررسی میزان
همبستگی بین شاخصهای توان و شاخصهای فیزیولوژیکی )لاکتات خون و ضربان قلب( دو آزمون از
=۲/ آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد که بین حداکثر ) ۹۳۷ r >۲/۲۱ P(، میانگین
=۲۲/۶۹۲( r >۲/۲۱ P =۲/ ( و حداقل توان ) ۶۵۲ r >۲/۲۱ P =۲/ ( و شاخص خستگی ) ۶۱۲ r >۲/۲۱ P( به
دست آمده از آزمون طراحیشده و آزمون وینگیت دست همبستگی معنیداری وجود دارد. همچنین بین
=۲/ ضربان قلب بلافاصله بعد از اجرای دو آزمون همبستگی معنیداری ) ۹۲۵ r >۲/۲۱ P ( وجود داشت، ولی
=۲/ در میزان لاکتات خون در زمان ۲ دقیقه پس از اجرای آزمونها ) ۳۵۳ r =۲/۱۲۹ ، P ( همبستگی معنیداری
مشاهده نشد. همچنین بین میزان لاکتات ۲ دقیقه پس از اجرای آزمونها تفاوت معناداری مشاهده نشد. در
=۲/ بررسی پایایی آزمون طراحیشده بین حداکثر ) ۱۰۲ r >۲/۲۱ P =۲/ (، میانگین ) ۱۶۱ r >۲/۲۱ P(، حداقل
= ۲/ توان ) ۱۳۲ r >۲/۲۱ P =۲/ ( و شاخص خستگی ) ۹۹۲ r >۲/۲۱، P( بعد از دومرتبه اجرای آن توسط
=۲/ آزمودنیها همبستگی معنیداری مشاهده شد. در بررسی عینیت آزمون طراحیشده بین حداکثر ) ۱۳۲ r ،>۲/۲۱ P =۲/ (، میانگین ) ۱۵۱ r > ۲/۲۱ P =۲/ (، حداقل توان ) ۱۲۵ r >۲/۲۱ P =۲/ ( و شاخص خستگی ) ۱۳۲ r
>۲/۲۱ ، P ( توسط دو گروه آزمونگیرنده نیز ارتباط معنیداری مشاهده شد. بنابراین آزمون طراحیشده با
ملاک قراردادن آزمون وینگیت دست دارای اعتبار، پایایی و عینیت است و بهعنوان آزمونی ویژه و کمهزینه
جهت اندازهگیری توانبیهوازی در کشتیگیران توصیه میشود.
مجید مردانیان قهفرخی، عبدالحمید حبیبی، حامد رضایی‌نسب،
دوره ۱۶، شماره ۱۶ - ( ۱۰-۱۳۹۷ )
چکیده
مصرف ویتامینC در جذب آهن اهمیت خاصی دارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر فعالیت هوازی حاد پس از ۲ هفته مصرف مکمل ویتامینC بر وضعیت آهن و شاخصهای هماتولوژی فوتبالیست‌های باشگاهی بود. در این مطالعه نیمه‌تجربی، ۴۰ فوتبالیست باشگاهی استان خوزستان (سن ۵/۷±۲۲/۷ سال، شاخص توده بدنی ۰/۴۷±۲۹/۲۶ کیلوگرم بر متر مربع و حداکثر اکسیژن مصرفی ۱۱/۰۳±۵۴/۴ میلی‌لیتر بر کیلوگرم بردقیقه)، به‌طور تصادفی به ۲ گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. روزانه و به‌مدت ۱۴ روز آزمودنی‌های گروه مکمل ۴۰۰ میلی‌گرم ویتامینC و گروه دارونما دکستروز دریافت کردند. ۴۸ ساعت پس از دوره‌ی مکمل‌دهی، آزمون وامانده‌ساز بروس انجام شد. نمونه‌های خون جهت اندازهگیری سطوح آهن و فریتین، گلوبول قرمز و هموگلوبین، پیش و پس از مکمل‌دهی، بلافاصله بعد و ۷۲ ساعت پس از آزمون بروس، گرفته شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون آنالیز واریانس دوراهه مورد استفاده قرار گرفت. مصرف ۲ هفته مکمل ویتامینC نسبت به دارونما، افزایش معنیداری در سطوح گلوبول قرمز (۰/۰۲۶p=)، هموگلوبین (۰/۰۴۱p=)، آهن (۰/۰۰۸p=) و فریتین (۰/۰۰۴p=) نشان داد. پس از فعالیت وامانده‌ساز هوازی، سطوح گلوبول قرمز (۰/۰۳۴p=)، آهن (۰/۰۲۳p=) و فریتین (۰/۰۳۱p=) گروه مکمل نسبت به دارونما کاهش معنیداری یافت. پس از ۷۲ ساعت ریکاوری، افزایش معنیداری در سطوح آهن(۰/۰۳۶p=) و فریتین (۰/۰۴۵p=) گروه مکمل نسبت به دارونما مشاهده شد. به‌نظر می‌رسد مصرف ۲ هفته مکمل ویتامینC می‌تواند موجب بهبود وضعیت آهن و فریتین سرم، گلوبول قرمز و هموگلوبین بازیکنان فوتبال باشگاهی پیش از فعالیت‌های شدید و در دوره ریکاوری شود.
رضا خزایی، منصور صاحب‌الزمانی، احسان‌اله حبیبی، خسرو جلالی دهکردی، نفیسه پیشگویی، بنفشه پرورش،
دوره ۲۲، شماره ۲۸ - ( ۱۰-۱۴۰۳ )
چکیده
ضرورت و اهمیت چنین تحقیقاتی بخصوص در بین افراد کم‌سن‌وسال کاملاً محسوس است، هدف از تحقیق حاضر مقایسه تأثیر ۸ هفته تمرینات منتخب اصلاحی و ترکیبی کینزیوتیپینگ و تراباند بر زاویه کیفوز پسران نوجوان مبتلا به کیفوزیس می باشد. تعداد ۳۶ نفر از پسران باشگاهی در اصفهان (۱۵تا۱۸سال) به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. نحوه ی انتخاب این افراد به صورت تصادفی و مشاهده ای صورت گردید. ابزار مورداستفاده برای اندازه گیری شامل: خط کش منعطف. جزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و آزمون تحلیل کوواریانس انجام شد. میزان زاویه کیفوز قبل از آزمون (۹/۰±۸/۴۸)، پس از استفاده تمرینات منتخب اصلاحی دارای کاهش معنیداری بود (۸/۰± ۹/۴۶). میزان زاویه کیفوز قبل از آزمون ۷/۰±۷۱/۴۹ و پس از انجام هم‌زمان کینزیوتیپینگ و تمرینات تراباند (۸/۰±۹۷/۴۶) و دارای کاهش معنیداری بود. تمرینات اصلاحی و یا به‌صورت ترکیب با روش‌ها نوین تمرینی تأثیر مثبتی بر بهبود کیفوزیس آزمودنیها داشته است. اما طبق نتایج به‌دست‌آمده در این تحقیق بین تمرینات اصلاحی با روش ترکیبی تفاوت معنیداری یافت نشد.
