جستجو در مقالات منتشر شده


۶ نتیجه برای رواسی
تاثیریک دوره تمرین تناوبی شدید مادری بر بیان ژن PGC۱α و SIRT۱ عضله اسکلتی نسل اول موش هایی صحرائی
آقای هادی حبیبی، دکتر علی اصغر رواسی، دکتر ندا خالدی،
دوره ۰، شماره ۰ - ( ۸-۱۳۹۸ )
چکیده
تاثیر فعالیت بدنی مادر بر سلامت فرزندان و تغیر فنوتیپ فرزندان در اثر ورزش یکی از موضوعات نوین فیزیولوژی ورزشی در سال های اخیر بوده که مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. بنابراین، هدف از این پژوهش تعیین تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید مادری بر بیان ژن های PGC۱α و SIRT۱ عضله اسکلتی نسل اول موش های صحرائی بود. ۲۴ سر رت نژاد ویستار ۸ هفته ای پس از آشنایی با محیط در سه گروه کنترل مادری، گروه مادری تمرین پیش از بارداری و گروه مادری تمرین پیش و در حین بارداری تقسیم شدند. تمرین پیش از بارداری مدت ۶ هفته و تمرین در حین بارداری ۳ هفته طول کشید. تمرین شامل دویدن روی تردمیل بود. تمرین شامل ۵ روز و هر روز ۱ دقیقه با شدت ۸۵ الی ۱۰۰ درصد vo۲peak و شیب ۱۰ درجه و دو دقیقه استراحت بین وهله ها با ۶۵ درصد vo۲ peak و شیب صفر بود و گروه کنترل در این مدت بی تحرک بودند. تعداد وهله ها از ۱۰وهله شروع شد و بر اساس اصل اضافه بار افزایش داشت. پس از پایان دوره تمرین و به دنیا آمدن فرزندان، فرزندان نر بر اساس گروه مادران خود تقسیم بندی شدند و میزان بیان ژن های PGC۱ و SIRT۱ در عضله آن ها در ده هفتگی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از ANOVA و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.
نتایج نشان داد که بعد از دوره ی ۶ هفته ای تمرین HIIT، گروه تمرین پیش از بارداری و گروه تمرین پیش و حین بارداری در سرعت و مسافت در تست عملکردی با گروه کنترل اختلاف معنی دار داشتند (۰۵/۰ ˂P). همچنین بعد از تولد توله ها  بین گروه ها در بیان ژن PGC۱α و SIRT۱ تفاوت معنی داری وجود داشت. که این تفاوت بین دو گروه تمرین پیش از بارداری و تمرین پیش از بارداری و حین بارداری با گروه کنترل معنی دار بود (۰۵/۰ ˂P). به نظر می رسد ورزش مادری در پیش از بارداری و در دوران بارداری باعث تغییر ژنوتیپ میتوکندریایی فرزندان می شود که تاثیر آن در پیش و هنگام بارداری نسبت به پیش از بارداری به تنهایی بر بیان ژن های میتوکندریایی مثل PGC۱α و SIRT۱ بیشتر است.

اثر دو شدت مختلف فعالیت بدنی بر سلو ل های اجدادی اندوتلیال سیار(EPC) در زنان جوان سالم
نیکو خسروی، علی اصغر رواسی، فاطمه شریفی،
دوره ۹، شماره ۲ - ( ۷-۱۳۹۰ )
چکیده

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر دو شدت مختلف فعالیت بدنی بر سلو لهای اجدادی اندوتلیال سیار
در زنان جوان سالم بود. به همین منظور به وسیله پرسشنامه، ۱۵ دانشجوی دختر از بین داوطلبان شرکت در
۲۲ سال، شاخص توده بدن ±۱/ پژوهش به طور تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه (گروه ۱: میانگین سن ۸
۲۱ سال، شاخص توده بدن ±۱/ ۲۰/۸۱±۱/۹۱ کیلوگرم بر متر مربع، تعداد ۸ نفر، گروه ۲: میانگین سن ۵
۲۰/۳۸±۱/۶۶ کیلوگرم بر متر مربع، تعداد ۷ نفر) قرار گرفتند. هر گروه به مدت ۳۰ دقیقه در شدت فعالیت
روی نوارگردان دویدند. نمونه های خونی برای (HRmax %۸۵ : ۷۰ % و گروه ۲ : مربوط به خود(گروه ۱
گلبول ،(Isotype control) و ایزوتوپ کنترل آن CD اندازهگیری سلول های اجدادی اندوتلیال سیار + ۳۴
سفید و پلاکت، قبل و ۱۰ دقیقه پس از انجام آزمون از همه آزمودنی ها گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل
و ضریب همبستگی (ANOVA) وابسته (زوجی)، آزمون تحلیل واریانس یکطرفه t داده ها از آزمون
در نظر گرفته شد. یافته های حاصل از پژوهش (P < ۰/ پیرسون استفاده شد. حداقل سطح معن اداری ( ۰۵
CD نشان داد که هر دو شدت فعالیت بدنی باعث افزایش معنادار تعداد ۳۴+
می شود ، این Plt و WBC ،
بیشتر بود، اما از نظر آماری معنادار نبود. از بین متغیرهای اندازه گیریشده HRmax % اثرگذاری با شدت ۸۵
CD فقط بین ۳۴+
و پلاکت رابط ه معنادار مشاهده شد. در نهایت می توان بیان کرد که فعالیت بدنی با
شود و با توجه EPC می تواند موجب افزایش بازسازی عروق ناشی از بسیج HRmax % شدت ۷۰ % و ۸۵
اینگونه بسیج سلولی ممکن است بهعنوان ساز و کار جبرانی یا ترمی م EPC به ارتباط معنادار پلاکت با
فیزیولوژیک در آسیب التهابی حاد ب هکار رود.


تأثیر تمرینات ویبریشن کل بدن (WBVT) بر برخی عوامل آمادگی جسمانی، غلظت هورمون رشد و IGF-۱ دختران تمرین کرده
محمد رضا کردی، محمد همتی نفر، فاطمه احمدی، علی اصغر رواسی،
دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۹۱ )
چکیده

 ویبریشن کل بدن به­عنوان روشی جدید و مکمل برای فعالیت عصبی ـ عضلانی، باعث تحریک مکانیکی این سیستم می­شود. هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرینات منتخب ویبریشن بر برخی عوامل آمادگی جسمانی، مقادیر هورمون رشد و IGF-۱ دانشجویان دختر تمرین­کرده بود. ۲۰ دانشجوی دختر رشته تربیت­بدنی با میانگین و انحراف ­استاندارد سنی ۲/۲±۷۵/۲۱سال، وزن ۲۸/۷±۲۵/۵۴ کیلوگرم و BMI ۴۴/۲±۱/۲۰ کیلوگرم بر مترمربع انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (۱۰n=) و کنترل (۱۰n=) قرار گرفتند. تمرینWBV به مدت۱۰ روز با فرکانس ۳۰ هرتز و دامنه ۱۰ میلی­متر در ۶ وضعیت­ بدنی مختلف انجام شد. نمونه­های خونی ۲۴ ساعت قبل و بعد از تمرینWBV اندازه­گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون آماری t همبسته و مستقل استفاده شد. یافته­های تحلیل آماری نشان داد ۱۰ روز برنامه تمرین WBV منجر به افزایش معنی‌دار قدرت، سرعت، توان، مقادیر هورمون رشد و IGF-۱ در گروه تجربی شد (۰۵/۰≥P)، در­­ حالی ­که چابکی در این گروه تغییر معنی‌داری نداشت. یافته­ها نشان داد برنامه تمرینیWBV می­تواند به­عنوان یک شیوه تمرینی جدید و مکمل در کنار سایر روش­های تمرینی جهت بهبود مقادیر هورمون­های آنابولیکی و عوامل آمادگی جسمانی استفاده شود.


تأثیر مکمل‌سازی گلوکز و گلوتامین طی چهارهفته تمرین تناوبی- استقامتی وامانده‌ساز بر HSP۷۲ سرم مردان غیرورزشکار
علی قاسمی کهریزسنگی، علی کاظمی، علی‌اصغر رواسی، محمدرضا حائری، محمدرضا دهخدا،
دوره ۱۲، شماره ۷ - ( ۱-۱۳۹۳ )
چکیده

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر مکمل­سازی گلوکز وگلوتامین طی چهارهفته تمرین تناوبی- استقامتی وامانده­ساز، که باعث تخلیه گلیکوژنی عضلات می­شود، بر HSP۷۲  سرم مردان غیرورزشکار بود. بدین‌منظور ۲۰ نفر مرد سالم که فعالیت­بدنی منظم نداشتند انتخاب شدند و به­طور تصادفی در چهار گروه تحت مطالعه قرار گرفتند: گروه مکمل­سازی گلوکز به­همراه تمرین تخلیه گلیکوژنی (n=۵، مکمل ۱)، گروه مکمل­سازی گلوتامین به همراه تمرین تخلیه گلیکوژنی (n = ۵، مکمل ۲)، گروه تمرین تخلیه گلیکوژنی (n=۵، دارونما) و یک گروه بدون هرگونه دستکاری (n=۵، کنترل). نمونه­­های خونی در ابتدای دوره چهارهفته­ای پروتکل تمرینی تناوبی- استقامتی وامانده­ساز براساس آزمون RHIET و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی از سیاهرگ زند اعلی جمع­آوری شد.  غلظت HSP۷۲ سرم به­وسیله تکنیک ELISA اندازه گرفته شد. اثرات اصلی و متقابل با استفاده از آزمون آماری آنووای دوراهه اندازه­گیری و به‌وسیله آزمون تعقیبی توکی کامل شد. سطح معنی­داری نیز &alpha;=۰,۰۵ انتخاب شد. نتایج تحقیق نشان داد که متغیر مستقل تمرین باعث کاهش معنی­دار HSP۷۲ سرم [F(۱,۱۷)= ۶,۳۶۲ P<۰.۰۵]  شد. متغیر مستقل مکمل نیز باعث کاهش معنی­دار HSP۷۲ سرم [F(۱,۱۷)= ۱۵,۳۶۲ P<۰.۰۱]  شد. نتایج آزمون تعقیبی توکی حاکی از اختلاف معنی­دار بین گروه­های دارونما با مکمل گروه ۱(p<۰,۰۵) و  بین گروه­های دارونما با گروه مکمل ۲ (p<۰,۰۱) بودند. اثر متقابل بین دو متغیر مستقل مکمل­سازی و تمرینی معنی­دار نبود. به‌طور کلی، نتایج تحقیق پیشنهاد می­کند که مکمل­سازی گلوکز یا گلوتامین در وضعیت تمرینی تخلیه گلیکوژنی باعث کاهش میزان HSP۷۲ سرم در مردان غیرورزشکار پس از چهارهفته می­شود.


ارتباط ضرایب سفتی اندام تحتانی با چابکی در ورزشکاران راکتی
دکتر الهام شیرزاد، دکتر علی اصغر رواسی، مجتبی عشرستاقی،
دوره ۱۳، شماره ۹ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده

سفتی، معیاری برای تعیین میزان خاصیت الاستیک بدن است و میزان بهینه آن برای الگوهای حرکتی مختلف متفاوت است. یکی از روشهای محاسبه سفتی استفاده
از مدل جرم-فنر است که کل پا را با یک فنر ساده خطی مدل میکند. هدف این مطالعه، محاسبه ضرایب سفتی اندام تحتانی و بررسی ارتباط آن با چابکی، به الگوی
۰۸ کیلوگرم داوطلبانه /۲±۷/ ۱۲ سال و میانگین وزن ۴ /۱±۳/ حرکتی غالب ورزشهای راکتی، بود. ۲۱ نفر از ورزشکاران راکتی مرد سطح اول کشور با میانگین سن ۷
در این پژوهش مشارکت کردند. ضرایب سفتی پا و عمودی برای مشارکتکنندهها حین انجام دو حرکت دویدن روی تردمیل و پرشهای عمودی متوالی محاسبه
۸ تحلیل شد. در این مطالعه ارتباط / شدند و ارتباط آنها با زمانهای بهدستآمده در آزمون چابکی، با استفاده از روش آماری همبستگی پیرسون در سطح معناداری ۸۲
معناداری بین متغیرهای تحت مطالعه به دست نیامد که ممکن است بهعلت اثر متضاد سفتی مفاصل مچ و زانو بر عملکرد باشد. این موضوع نیازمند بررسی مجزای
سفتیهای مفاصل است.


تأثیر تمرین ورزشی بر غلظت سرمی فاکتور رشد فیبروبلاستی ۲۱(FGF-۲۱) در بزرگ‌سالان دارای اختلالات متابولیکی: یک مطالعه فراتحلیلی
علی اصغر رواسی، موسی خلفی، دکتر کریم آزالی علمداری،
دوره ۱۹، شماره ۲۲ - ( ۱۰-۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه و هدف. اثر تمرینات ورزشی بر نارسایی‌های متابولیک از طریق دست‌کاری عامل رشد فیبروبلاستی-۲۱ (FGF-۲۱) متناقض است. بنابراین، هدف تحقیق تعیین اثر کمّی تمرینات ورزشی بر FGF-۲۱ سرم بزرگ‌سالان دارای اختلالات متابولیک بود. روش‌شناسی. ابتدا جستجوی پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed و Google Scholar برای استخراج مقاله‌های فارسی و انگلیسی منتشره شده تا اردیبهشت ۱۴۰۰، انجام شد و اندازه اثر (SMD) با مدل اثرات تصادفی محاسبه شد. یافته¬ها: ۱۴ مطالعه شامل ۱۹ مداخله(شامل تمرین هوازی(۳=n)، تمرین مقاومتی(۳=n)، تمرین تناوبی شدید(۴=n) و تمرین ترکیبی(۴=n)) دربردارنده اطلاعات ۵۰۳ آزمودنی(دارای اضافه‌وزن یا چاقی و یا مبتلا به دیابت دو، سندرم متابولیک و کبد چرب)، واجد شرایط ورود به فراتحلیل شدند. اما به دلیل وجود ناهمگونی، درنهایت اثر کمی ۱۶ مداخله به صورت کاهش FGF۲۱ سرم پس از تمرین[۰۰۱/۰p=، (۲۲/-۰ الی ۶۵/۰CI: -) ۴۴/۰-SMD=] به دست آمد که با سن(۱۰/۰=P) و شاخص توده بدن(۵۰/۰=P) آزمودنی‌ها همبستگی نداشت. بحث و نتیجه‌گیری: تمرینات بدنی بی‌اعتنا به سن یا وضعیت وزنی، ابزار کارآمدی برای کاهش قابل‌ملاحظه  FGF۲۱سرم بیماران متابولیک هستند که انتظار می‌رود به بهبود بیشتر اختلالات متابولیکی منجر شود. با این حال، هنوز هم نیاز به کارآزمایی‌های بالینی بیشتر با در نظر گرفتن نقش مؤلفه‌های تمرینی از جمله شدت و نوع تمرین در این زمینه باقی است.
 
صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وبگاه متعلق به پژوهش در طب ورزشی و فناوری است.

طراحی و برنامه‌نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Research in Sport Medicine and Technology

Designed & Developed by : Yektaweb