251 نتیجه برای نوع مطالعه: پژوهشي
الهه پیمانی، غلامعلی قاسمی، مهدی قادریان،
دوره 16، شماره 16 - ( 10-1397 )
چکیده
میلومننگوسل پس از فلج مغزی شایع‌ترین نقص مادرزادی سیستم عصبی است که موجب اختلال در عملکرد بسیاری از ساختارهای بدن میشود. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرینات جسمانی منتخب بر تعادل، کنترل قامت و عملکرد اندام تحتانی کودکان میلومننگوسلی بود. در این مطالعه شبه آزمایشگاهی 10 پسر 10 تا 11 ساله مبتلا به میلومننگوسل با ضایعه در سطوح L4 -L5 که مستقلاً قادر به ایستادن و برداشتن حداقل پنج گام بودند، انتخاب و پس از اخذ رضایت‌نامه کتبی از والدین در یک گروه تجربی قرار گرفتند. پیش و پس از شش هفته (چهار جلسه 60 دقیقهای در هفته) انجام پروتکل تمرینی محقساخته، متغیرهای تعادل ایستا و پویا (مقیاس تعادلیPBS)، نوسانات پاسچر (دستگاه فوت اسکن)، زاویه کرانیوورتبرال گردن و دامنه حرکتی زانو و ران (گونیامتر)، زاویه قوس پشتی (خط‌کش منعطف)، قدرت اکستنسورهای تنه و زانو (دینامومتر) آزمودنی‌ها اندازه‌گیری شد. اطلاعات با آزمون تی وابسته در نرمافزار SPSS 22 تحلیل گردید (0/05≥p). نتایج نشان‌دهندۀ تفاوت معنادار میان پیشآزمون و پسآزمون در همه متغیرها به جز شاخص کلی نوسانات قامتی و قدرت اکستنسورهای تنه (0/05≤p) بود. باتوجه به اثربخشی پروتکل تمرینی استفاده شده، میتوان از این پروتکل، برای بهبود وضعیت قامت، تعادل و عملکرد اندام تحتانی در توانبخشی مبتلایان میلومننگوسل و افراد مشابه با این افراد استفاده کرد.
محمدرضا محمودخانی، هومن مینونژاد، رضا رجبی، امیرحسین براتی،
دوره 16، شماره 16 - ( 10-1397 )
چکیده
جودو یکی از پرمخاطبترین هنرهای رزمی دنیا است، پژوهشگران خطر بروز آسیب در هنگام تمرین جودو را بیشتر از زمان مسابقه گزارش کردهاند. بنابراین، روشهای تمرین ایمن‌تر و اثربخش‌تر باید مورد توجه قرار گیرد. با توجه به ضرورت توسعه و کاربرد رویکردهای پیشگیری از آسیب و بهبود عملکرد ورزشی، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین عملکردی اختصاصی جودو بر عوامل خطرزای بروز آسیب و عملکرد ورزشی جودوکاران پسر غیرنخبه میباشد. 46 نفر جودوکار غیرنخبه هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش (23نفر) و کنترل (23نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی هشت‌هفته در برنامۀ تمرینات عملکردی اختصاصی جودو که محققان طراحی کرده بودند، شرکت نمودند. گروه کنترل در مدت مشابه، به تمرینات مرسوم جودو پرداختند. تمرینات سه‌بار در هفته و در هر جلسه 90 دقیقه انجام شد. آزمودنی‌ها 24 ساعت پیش از شروع و پس از پایان دوره در پیشآزمون و پسآزمون شرکت کردند. برای بررسی نرمال بودن داده‌ها از آزمون شاپیرو-ویلک و برای اندازه‌گیری اختلاف میان میانگین گروه‌ها از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) در سطح معناداری (0/05p≤) استفاده شد. آنالیزها با نرمافزار (21)SPSS انجام شد. بر اساس یافتهها افزایش معناداری در امتیاز آزمونهای غربالگری حرکت عملکردی (0/001p=)، تعادلY اندام فوقانی(0/001p=)، پرش عمودی (0/001p=) و آمادگی اختصاصی جودو (0/001p=) در گروه تجربی مشاهده شد. مداخله تمرینی این پژوهش همزمان بر کاهش یا تعدیل عوامل خطرزای بروز آسیب و ارتقای عملکرد ورزشی اختصاصی موثر بود؛ بنابر این نسبت به برنامه‌های تمرینی رایج کارآمدتر است.
مهدی سلطانی ایچی، پژمان معتمدی، حمید رجبی،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر حاد تمرین پلایومتریک به همراه تغییر ارتفاع فرود برفعالیت الکترومایوگرافی مرحله پیشآمادهسازی درحرکت فرود-پرش بود. 10 دانشجوی تربیت‌بدنی و علوم ورزشی (سن1/286±21/10سال ، قد6/467±173سانتی‌متر، وزن 7/42±68/2کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی‌ها در چهار روز متفاوت یکی از پروتکل‌های تمرین پلایومتریک و حرکت فرود-پرش از ارتفاع 40 و 60 سانتی‌متر را تک‌پا انجام دادند. فعالیت الکترومایوگرافی مرحله پیشآمادهسازی گروه عضلانی چهارسر و همسترینگ 150 میلی ثانیه پیش از تماس پا با زمین ثبت شد. از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد فعالیت عضلات راست رانی، پهن خارجی و دو سر رانی در مرحله پیشآمادهسازی پس از تغییر ارتفاع فرود افزایش معنیداری به ترتیب ( 0/002=p=0/001 ،p=0/001،p ) داشته است. فعالیت عضلات (راست رانی، پهن خارجی، دو سر رانی) پس از اجرای پلایومتریک و تغییر ارتفاع فرود در مرحله پیشآمادهسازی افزایش معنیداری به ترتیب (0/039=p، 0/001=p) (0/006=p، 0/000=p) (0/001=p، 0/014=p) داشته است. نتایج این مطالعه نشان داد اجرای تمرین پلایومتریک به شکل حاد با تغییر در ارتفاع فرود موجب افزایش در فعالیت الکتریکی عضلات در فاز پیشآمادهسازی و در نهایت افزایش در میزان ارتفاع پرش میشود.
مرتضی نقیبی،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
پوکی استخوان با کاهش موادمعدنی استخوان‌ها مشخص شده و موجب شکنندگی استخوان‌ها میشود. هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر 8 هفته تمرین هوازی با محدودیت جریان خون و مکمل‌گیری ویتامینD بر بعضی از نشانگرهای متابولیسم استخوانی زنان میانسال بود. در این پژوهش 30 زن با سن 7.44±42.76سال، قد 5.74±157.90سانتی متر، وزن 9.68±70.55کیلوگرم و توده‌بدنی 3.87±28.33 کیلوگرم بر متر مربع که برای تندرستی تمرین می‌کردند، در سه‌گروه 10 نفری شامل دوگروه تمرین هوازی با و بدون محدودیت جریان خون که هر دو مکمل ویتامینD مصرف می‌کردند و یک‌گروه کنترل بدون فعالیت با مصرف شبه دارو تقسیم شدند. گروههای تجربی به مدت 8 هفته، هفته‌ای 3 روز و روزی یک ساعت همراه با مصرف 400 واحد ویتامینD تمرین کردند. غلظت نشانگرهای کلسیم و فسفر به روش فتومتریک و آلکالین فسفات به روش DGKc (استاندارد انجمن بیوشیمی آلمان) پیش و پس از تمرینات با آزمایش سرم خون اندازه‌گیری شدند. جهت بررسی توزیع داده‌ها، از آزمون کولموگروف اسمیرنوف و برای بررسی میزان تاثیرگذاری تمرینات و تفاوت میان گروه‌ها از تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری استفاده شد. تاثیر تمرینات هوازی با محدودیت جریان خون و مصرف ویتامینD بر آلکالین فسفاتاز و فسفر، با وجود تاثیرات خوب، معنیدار نبوده، اما بر کلسیم معنیدار بوده است. همچنین مقایسه میان‌گروهی نشان داد تفاوت میان آلکالین فسفات و فسفر گروه‌ها غیرمعنی‌دار، اما در کلسیم به نفع گروه محدودیت جریان خون معنیدار بوده است. هر دو روش تمرین هوازی با و بدون محدودیت جریان خون با مکمل‌گیری ویتامینD تاثیرات مفیدی بر املاح استخوانی داشته و از روند پوکی استخوان در بانوان جلوگیری نموده اما، روش با محدودیت جریان خون تاثیر بیشتری دارد.
محمدحسین نوری، حیدر صادقی،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
به‌کارگیری ابزار مناسب و روشهای علمی و سیستماتیک استعدادیابی می‌تواند فرآیند شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشی را برای رسیدن به سطح قهرمانی سرعت بخشیده و شرایطی فراهم آورد که ورزشکاران مستعد هر چه سریعتر به بالاترین سطح عملکردی خود دست پیدا کنند. هدف از انجام این پژوهش طراحی، پایایی‌سنجی و اعتباریابی نرمافزار استعدادیابی بر پایه منطق فازی در رشته فوتبال بود. در این پژوهش با انتخاب مهم‌ترین شاخص‌های استعدادیابی فوتبال در حوزه‌های فیزیولوژیکی، قابلیت‌های حرکتی، مهارتی و روان‌شناختی و بر اساس نورم فوتبالیست‌های پسر (۱۶-۱۴ سال) رده نوجوانان نخبه و ملی‌پوش فوتبال ایران، الگوریتمی بر پایۀ منطق فازی (به وسیله بسته ابزار منطق فازی در نرمافزار MATLAB) طراحی شده است. نرمافزار رکورد فوتبالیست‌های نوجوان در شاخص‌های استعدادیابی مذکور را به مثابه ورودی دریافت کرده و با مقایسه با هنجار همتایان نخبه و ملی‌پوش، آنان را در وضعیت‌های نامتناسب، نیمه‌متناسب، متناسب، استعداد درخشان یا نادر طبقه‌بندی می‌کند. برای تعیین پایایی و روایی الگوریتم طراحی شده، رکورد فوتبالیست‌های نخبه رده نوجوانان دو کشور برزیل و پرتقال در شاخص‌های استعدادیابی در ورودی نرمافزار اعمال شد و نتایج حاصل از خروجی با نتایج حاصل از هنجار نوجوانان فوتبالیست ملی‌پوش ایرانی مقایسه گردید.
حامد اراززاده، علی اصغر نورسته،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
اگر چه برای بهبود تعادل و درک حس عمقی، ورزشهای تعادلی توصیه می‌شوند، اما سازوکار روشنی برای اثربخشی تمرین تعادلی روی افراد سالم ارایه نشده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت‌هفته تمرین تعادلی اختصاصی مچ پا بر تعادل و حس عمقی زانو و مچ پای والیبالیست‌های نوجوان است. نمونه آماری این تحقیق را 30 نفر از بازیکنان والیبالیست نوجوان در لیگ استان گلستان که به‌طور در دسترس انتخاب و تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار داده شدند. گروه تجربی به مدت هشت‌هفته، سه‌جلسه در هفته به مدت 40 دقیقه تمرین تعادلی اختصاصی مچ پای والیبالست‌ها را انجام دادند. نتایج نشان داد که میانگین تعادل و میزان خطا در بازسازی زوایای مفصلی زانو و مچ پا پس از تمرین در گروه تجربی تفاوت معنیداری داشت، درحالیکه در گروه کنترل معنیدار نبود. براساس نتایج تحقیق،میتوان گفت که تمرین‌های تعادلی می‌تواند سبب بهبود زمان تعادل و همچنین حس عمقی در مفاصل زانو و مچ پا شود.
ندا بروشک، حسن خوشنودی، حسن دانشمندی، منصور اسلامی،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
تاکنون استاندارد مشخص و مؤثری برای بررسی کلاه‌ها در ورزشهای رزمی تعیین نشده است و این موجب بروز آسیب‌های مغزی بسیاری گردیده است. هدف این مطالعه، طراحی و نمونه‌سازی دستگاه ارزیابی کلاه در ورزشهای رزمی بر اساس پارامترها و معیارهای دینامیکی بود. جهت طراحی این دستگاه از نرم‌افزارهای SolidWorks، Adams و Catia استفاده شد؛ همچنین، به منظور ساخت این دستگاه از یک سر مصنوعی مجهز به حسگرهای نیرو و شتاب و یک بازوی مکانیکی جهت اعمال ضربه به سر بهره گرفته شد. روایی دستگاه با مقایسه نتایج حاصل از آن (نیروی ضربه، شتاب خطی و شتاب چرخشی) با نتایج حاصل از مدل شبیه‌سازی شده در کامپیوتر انجام گردید. ضریب همبستگی پیرسون 0/9 بدست‌آمده از این مقایسه، حاکی از درستی نتایج دستگاه میباشد. جهت پایایی نتایج دستگاه نیز، از ضریب درون همبستگی استفاده شد که نتایج، مقادیر 0/7 و بزرگ‌تر از آن را نشان داده و تکرارپذیری مناسب دستگاه را تأیید نمود. با توجه به نتایج تحقیق، دستگاه حاضر با در نظر گرفتن پارامترهای مهم شتاب‌های چرخشی و خطی و نیروی ضربه در ارزیابی کلاه‌ها و بررسی مکانیسم آسیب سر در شرایط نزدیک به مسابقه، می‌تواند ابزار مناسبی جهت سنجش دقیق‌تر کلاه‌ها در ورزشهای رزمی باشد.
شهرام لنجان نژادیان، جلیل رئیسی،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
تعادل مفهومی پیچیده است به ویژه هنگامی که یک فرد بخواهد مهارت حرکتی پیچیده‌ای را انجام دهد؛ بنابراین، تعادلِ در هنگام فعالیت به لحاظ عملکردی نسبت به تعادل ایستا و پویا، که بدون اجرای مهارت انجام میشود، از اهمیت بیشتری برخوردار است. هدف از این پژوهش ارایه شاخص جدید تعادل هنگام فعالیت در بازیکنان فوتبال حرفه‌ای بود. 27 نفر از نوجوانان (12-14سال) حاضر در لیگ برتر فوتبال ایران در این پژوهش شرکت نمودند. به منظور سنجش تعادل، فعالیت و مهارت بازیکنان از آزمونهای تعادل ایستا، دینامیک، دویدن و دریبل‌زدن استفاده شد. در مدت انجام این آزمونها علاوه بر امتیاز متناسب با هر آزمون، شتاب مرکز بدن با استفاده از شتابسنج ثبت و با تحلیل آن شاخص تعادل هنگام فعالیت محاسبه شد. نتایج، ضریب همبستگی مثبت و معنیداری را میان شاخص تعادل با امتیاز تعادل ایستا و پویا نشان داد (0/002p=، 0/6r=)؛ همچنین، میان نمره شاخص تعادل با امتیاز مهارت دریبل‌زدن همبستگی منفی و معنیدار مشاهده گردید (0/026p=، 0/45r=-) که میتوان آن را به لزوم چابکی بازیکن تفسیر کرد. از نتایج این پژوهش چنین استنباط میشود که شاخص معرفی‌شده نه فقط برای تعادل بلکه برای بررسی مهارت بازیکن نیز موفق بود.
سعید ایل بیگی، محمدرضا پوربهرام، مرضیه ثاقب جو،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
هدف از این پژوهش، بررسی اثر کوفتگی حاصل از تمرینات پلایومتریک بر الگوی فعالیت الکترومایوگرافی (آمپلی‌تود) عضله دوقلوی ساق پای افراد تمرین‌نکرده پس از انقباض‌های ایزومتریک بود. 20 دانشجوی مرد تمرین‌نکرده (حداقل مدت 6 ماه دور از تمرین)، تصادفی در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر)، تقسیم شدند. ابتدا در مرحله پیشآزمون فعالیت الکترومایوگرافی (آمپلی‌تود) عضله دوقلو آزمودنی‌ها با استفاده از دستگاه Biovision 18 کاناله در دو انقباض ایزومتریک در دو حرکت (اسکات/ پلانتار فلکشن مچ پا)، و حرکت (سیم‌کش/ دورسی فلکشن مچ پا)، ثبت گردید. داده‌ها با استفاده از نرمافزار Dasylab و Matlab مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و از آزمون آنوا با اندازه‌گیری‌های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی نیز در سطح معنیداری 0/05P≤ برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. به منظور ایجاد کوفتگی عضلانی، آزمودنی‌های گروه تجربی برای مدت 10 دقیقه به تمرین پلایومتریک منتخب پرداخته‌اند و پسآزمون بلافاصله و 48 ساعت پس از تمرین، انجام شد. نتایج نشان داد که کوفتگی حاصل از تمرینات پلایومتریک، فعالیت آمپلی‌تود عضله دوقلو را بلافاصله و 48 ساعت پس از تمرین، در هنگام حرکت دورسی فلکشن به‌طور معنیداری کاهش میدهد (001/0=P)، در حالی‌که در هنگام حرکت پلانتار فلکشن تاثیر معنیداری در کاهش و یا افزایش فعالیت الکتریکی (آمپلی‌تود) این عضله، مشاهده نشد. با توجه به نتایج، ریسک‌پذیری بالای حرکات دورسی فلکشن و مشابه آن در مدت انقباض ایزومتریک نسبت به حرکات پلانتار فلکشن و مشابه آن در شرایط کوفتگی در میان افراد تمرین‌نکرده اشاره میگردد.
لیلا قنبری، محمدحسین علیزاده، هومن مینونژاد، سید حسین حسینی،
دوره 17، شماره 17 - ( 2-1398 )
چکیده
با توجه به نقش مهمی که کتف در حرکات مفصل شانه بر عهده دارد، موقعیت قرارگیری آن روی قفسه سینه می‌تواند بر عملکرد این مفصل اثرگذار باشد؛ بنابراین، هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه پیشبین قدرت و دامنه حرکتی چرخش مفصل شانه با اختلال حرکت کتف در ورزشکاران زن با الگوی پرتاب از بالای سر است. پژوهش حاضر از نوع پژوهش‌های توصیفی-همبستگی است که روی 60 نفر از بازیکنان زن والیبال، هندبال، بسکتبال و بدمینتون انجام شد. اختلال حرکت کتف از طریق آزمون لغزش جانبی کتف، اندازه‌گیری شد. برای اندازه‌گیری دامنه حرکتی و قدرت چرخش مفصل شانه به ترتیب از گونیامتر و قدرت‌سنج دستی استفاده گردید. داده‌ها با آزمونهای همبستگی اسپیرمن و رگرسیون چندگانه آنالیز شدند. ضرایب همبستگی میان دامنه حرکتی چرخش داخلی شانه (0/734- r =؛ 0/000P=)، دامنه حرکتی چرخش خارجی شانه (0/693r =؛ 0/001P=)، قدرت چرخش داخلی شانه (0/674r=؛ 0/005P=) و قدرت چرخش خارجی شانه (0/719- r =؛ 0/001P=) با اختلال حرکت کتف معنیدار بود. تحلیل مدل پژوهش نشان‌داد که حدود یک‌سوم (30/1 درصد) از کل تغییرات در اختلال حرکت کتف، وابسته به متغیرهای مستقل ذکرشده در این مدل رگرسیونی میباشد؛ بنابراین، باید به غربالگری ورزشکاران با الگوی پرتاب از بالای سر، جهت تشخیص اختلال حرکت کتف و شرکت در تمرینات اصلاحی با هدف افزایش دامنه حرکتی چرخش داخلی شانه و قدرت عضلات چرخش‌دهنده خارجی شانه توجه کرد.
عبدالرضا کاظمی، علیرضا حق‌پناه، امیربهادر دخیلی،
دوره 17، شماره 18 - ( 10-1398 )
چکیده
آتروفی عضلانی از پیامدهای سالمندی است و فعالیت ورزشی ممکن است از آن جلوگیری کند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای Tweak و Fn14 عضلۀ EDL موشهای پیرنژاد C57bl/6 است. به این منظور، 28 سر موش C57bl/6 پیر (14=n) 24 تا 26 ماه و بالغ (14=n) چهار تا شش ماه در دو گروه تمرین (7=n) و کنترل (7=n) قرار گرفت. گروههای تمرین پس از یکهفته آشناسازی، در برنامۀ چهار هفته‌ای تمرین تناوبی شدید روی تردمیل با شدت 85 درصد سرعت بیشینه در هفتۀ اول تا 95 درصد سرعت بیشینه در هفتۀ آخر، در تناوبهای دو دقیقهای (شش وهله در هفتۀ اول تا ده وهله در هفتۀ آخر) یا یک دقیقه استراحت غیرفعال، مشارکت داده شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی، عضلۀ EDL استخراج شد و میزان بیان ژنهای Tweak و Fn14 اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که پیری اثر معنیداری بر وزن عضلۀ EDL دارد (0/032=P)؛ همچنین، پیری موجب افزایش معنیدار بیان Tweak و Fn14 شده است (به ترتیب 0/001=P و 0/002=P)؛ تمرین ورزشی بیان این ژنها را در عضلۀ EDL هر دو نوع موش بالغ و پیر کاهش داد (0/001=P)؛ از سوی دیگر، با اینکه تمرین ورزشی وزن عضله را مقداری افزایش داد اما این مقدار به‌لحاظ آماری در هر دو گروه بالغ (0/117=P) و پیر (0/321=P) معنیدار نبود؛ بنابراین، افزایش سن با افزایش بیان ژنهای Tweak و Fn14 همراه است که ممکن است به تغییرات تودۀ عضلانی همراه با افزایش سن مربوط باشد و با توجه به کاهش بیان این ژنها بر اثر تمرینات شدید، این تمرینات ممکن است در دوران سالمندی به منظور حفظ تودۀ عضلانی مؤثر باشد.
امیرعلی جعفرنژاد گرو، فرشاد قربانلو، سید مجید علوی‌مهر، مهدی مجلسی،
دوره 17، شماره 18 - ( 10-1398 )
چکیده
ازآنجاکه زانوی پرانتزی یکی از عارضه‌های اندام تحتانی است، اصلاح نکردن آن به ایجاد ناهنجاری‌های ثانویه در بزرگسالی می‌انجامد. هدف این پژوهش، بررسی اثر برنامۀ تمرینی اصلاحی بر مؤلفههای نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد طی مرحلۀ استقرار راه‌رفتن بود. به این منظور، 17 کودک مبتلا به اختلال زانوی پرانتزی داوطلب مشارکت در این پژوهش شدند (سن: 1/68±11/71 سال؛ قد: 0/09±1/40 متر؛ جرم؛ 11/47±35/14 کیلوگرم، و شاخص تودۀ بدن: 3/61±17/49 کیلوگرم بر متر مربع). اطلاعات نیروی واکنش زمین به‌وسیلۀ صفحۀ نیروی کیستلرطی پیش و پسآزمون اندازه‌گیری شد. تمرین‌های اصلاحی طی شانزده هفته برای آزمودنی‌ها اجرا شد. مقدار زمان رسیدن پای برتر به اوج در مؤلفۀ نیروی واکنش زمین در راستای داخلی-خارجی، در لحظۀ تماس پاشنه، حدود 61/90 درصد کاهش نشان داد (0/011=p). همچنین، مقادیر زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی واکنش زمین در میانۀ مرحلۀ استقرار، تمایل به افزایش معناداری را در حدود 11/47 درصد طی پسآزمون در مقایسه با پیشآزمون نشان داد (0/063=p). مقادیر اوج مؤلفههای نیرویواکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد بین پیش و پسآزمون اختلاف معنیداری نداشت. یافتهها نشان داد که تمرین‌های اصلاحی به کار رفته در پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفههای زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنشزمین داشته است، اما اثر معنیداری بر مؤلفههای میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد نشان نداده است. تمرین‌های اصلاحی پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفههای زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنشزمین و بهبود آنها داشته است. از سوی دیگر، این تمرین‌ها بر مقادیر بارگذاری عمودی و ضربه و گشتاور آزاد اثر معناداری نداشته‌اند.
علی گُرزی، راحله جزائی، احمد رحمانی، عباسعلی بهاری،
دوره 17، شماره 18 - ( 10-1398 )
چکیده
تعیین بهترین میزان فاصلۀ استراحت بین دوره‌های تمرین ﻣﻘﺎﻭﻣﺘﻲ، برای رسیدن به سازگاری، بسیار مهم است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر فاصله‌های گوناگون استراحت بین نوبت‌های یک جلسه تمرین مقاومتی بر بیان ژن پپتید وابسته به ژن کلسی‌تونین (CGRP) و عامل رشد شبه‌انسولینی یک (IGF-1) در عضله بود. به این منظور، 42 سر موش صحرایی نر ویستار، به‌صورت تصادفی در هفت گروه قرار گرفتند. گروههای تمرینی یک جلسه تمرین مقاومتی (صعود از نردبان عمودی یک‌متری با 26 پله) با چهار نوبت، پنج تکرار با استراحت‌های 30، 60، 90، 120، 150 و 180 ثانیه‌ای بین نوبت‌ها را اجرا کردند. اضافه‌بار برابر با حدود 150 درصد وزن بدن موش‌ها بود. برای ارزیابی بیان ژن CGRP و IGF-1 از تکنیک RT-qPCR استفاده شد. میزان بیان ژن CGRP عضلۀ نعلی در گروه‌هایی که 30 ثانیه، 60 ثانیه و 90 ثانیه بین دوره‌های تمرینی استراحت می‌کردند، به‌طور معنیداری پایین‌تر از گروههای کنترل، 120، 150 و 180 ثانیه بود. بااین‌حال، میزان بیان ژن IGF-1 عضله در بین گروه‌ها تفاوت معنیداری نداشت (P=0.12). مطابق یافته‌های پژوهش حاضر، به نظر می‌رسد این دامنه استراحتی را نقطۀ افتراق بیان ژنهای فعال‌شونده در فرآیندهای توسعه قدرت و حجیم‌سازی در سطح سلولی مطرح کرد.
فرشته شهیدی، اعظم احمدی،
دوره 17، شماره 18 - ( 10-1398 )
چکیده
هدف این پژوهش، مقایسۀ تأثیر یک جلسه تمرین تخصصی فوتسال همراه با و بدون محدودیت جریان خون (BFR) بر فعال‌سازی عوامل آنژیوژنیک و آنژیواستاتیک مردان فعال بود. 12 نفر دانشجوی تربیت‌بدنی، که ویژگی‌های شرکت در پژوهش را داشتند، به‌صورت هدفمند انتخاب و به دو گروه تمرین تخصصی فوتسال همراه با محدودیت جریان خون (سن 1/17±24/16 سال و کیلوگرم بر متر مربع 2/25±22/48: BMI) و تمرین بدون محدودیت جریان خون (سن 1/83±23/76 سال و کیلوگرم بر متر مربع 1/83±21/87:BMI) تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در هر دو گروه، تمرین سه در برابر سه را، که یک تمرین تخصصی در رشتۀ فوتسال است، به‌صورت شش تکرار دودقیقه‌ای انجام دادند. بین هر تکرار یک دقیقه استراحت اعمال شد. در گروه تمرین با محدودیت جریان خون، فشار کاف 110 درصد فشار خون سیستولیک روی ناحیۀ فوقانی هر دو ران در نظر گرفته شد. از همۀ آزمودنی‌ها قبل و بلافاصله بعد از انجام پروتکل، نمونۀ خونی به‌منظور اندازه‌گیری مقادیر VEGF و اندوستاتین و نسبت این دو فاکتور به هم گرفته شد. همچنین، روش الایزا برای اندازه‌گیری متغیرها مورد استفاده قرار گرفت. از آزمونهای تی مستقل و وابسته در سطح معنیداری 0/05≥P برای تعیین تفاوت بین‌گروهی و درون‌گروهی استفاده شد. نتایج آزمونها تفاوت معنیداری را برای هیچ‌کدام از متغیرها بین دو گروه نشان نداد. بااین‌حال، مقادیر VEGF به‌طور معنیداری در هر دو گروه کاهش یافت (0/002=P) و همچنین، مقدار اندوستاتین در هر دو گروه به‌طور معنیداری افزایش نشان داد (گروه تمرین با P=0/003 :BRF، گروه تمرین:
P=0/005). نسبت VEGF به اندوستاتین در گروه تمرین با BFR به‌طور معنیداری تغییر کرد (P=0/002)، اما تغییر آن در گروه تمرین معنیدار نبود (P=0/006). این نتایج در
حالی به‌دست آمد که تفاوت معنیدار لاکتات نشان‌دهندۀ شدت بیشتر برای گروه تمرین با محدودیت جریان خون (P=0/003) بود. نتایج این پژوهش نشان‌داد که یک
جلسه تمرین تخصصی فوتسال با محدویت جریان خون سطح سرمی VEGF را کاهش میدهد و همانند بسیاری از مطالعات، سطح اندوستاتین را افزایش میدهد.
سید کاظم موسوی ساداتی،
دوره 17، شماره 18 - ( 10-1398 )
چکیده
متداول‌ترین روش تجربی برای بررسی مسائل مربوط به محدودیت توجه، ارزیابی میزان تداخل در تکالیف دوگانه یا چندگانه است. هدف تحقیق حاضر، طراحی نرم‌افزاری برای تخمین میزان تداخل نسبی تکالیف چندگانه و ارزیابی روایی آن در پیش‌بینی اجرای چند تکلیف همزمان بود. برای سنجش روایی نرمافزار، 46 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد واحد تهران شرق که گواهی‌نامۀ رانندگی داشتند، با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. زمان پاسخ مشارکت‌کنندگان به محرک بینایی و شنوایی در حین رانندگی در موقعیت‌های مختلف با استفاده از نرمافزار و سخت‌افزاری که روی اتومبیل آنها نصب شده بود اندازه‌گیری شد و سپس، میزان تداخل نسبی در آن موقعیت‌ها با بهره‌گیری از نرمافزار تخمین میزان تداخل نسبی محاسبه شد. تجزیه و تحلیل یافتهها با آزمون همبستگی پیرسون، نشان داد که بین میزان تداخل تخمین‌زده‌شده با نرمافزار و زمان پاسخ اندازه‌گیری‌شدۀ شرکت‌کنندگان در شرایط مختلف رانندگی همبستگی بالا، معنیدار و مستقیم وجود دارد (r=0/95 ،p≤0/01). بنابراین، از نرمافزار طراحیشده میتوان برای پیش‌بینی میزان تداخل بین دو یا چند تکلیف همزمان استفاده کرد.
علی یلفانی، بهناز ملکی، زهرا رییسی،
دوره 17، شماره 18 - ( 10-1398 )
چکیده
کمردرد مزمن از شایع‌ترین مشکلات اسکلتی- عضلانی است. این عارضه، علاوه‌بر ایجاد درد و ناتوانی، بر متغیرهای راه‌رفتن در افراد مبتلا نیز اثر می‌گذارد. هدف این مطالعه، بررسی اثر تمرینات درمانی در آب بر درد، ناتوانی، متغیرهای فضایی-زمانی و کینتیکیِ راه‌رفتن در زنان مبتلا به کمردرد مزمن است. 24 زن مبتلا به کمردرد مزمن (با میانگین سنی 6/26 سال) در مطالعۀ حاضر مشارکت کردند. پروتکل تمرینی در آب به مدت هشت هفته اجرا شد. شدت درد و ناتوانی به‌ترتیب از طریق پرسش‌نامه‌های کیوبک و اوسوستری، و متغیرهای راه‌رفتن نیز با استفاده از دستگاه اندازه‌گیری توزیع فشار کف‌پایی ارزیابی شد. تمرینات درمانی در آب به کاهش معنادار درد و ناتوانی و بهبود معنادار پارامترهای راه‌رفتن در گروه تجربی منجر شد (0/05≥P). تفاوت معناداری نیز بین متغیرهای پیش‌گفته در پسآزمون بین گروه تجربی و کنترل حاصل شد (0/05≥P). با مقایسۀ پیشآزمون و پسآزمون در گروه کنترل، هیچ‌گونه تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05≤P). با توجه به کاهش درد و ناتوانی و بهبود متغیرهای راه‌رفتن پس از هشت هفته تمرین در آب، پروتکل تمرینی پژوهش حاضر می‌تواند برای بهبود بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مفید باشد.
ابراهیم فصیحی رامندی، ندا خالدی،
دوره 18، شماره 19 - ( 4-1399 )
چکیده
دیابت یکی از بیماری‌های شایع متابولیکی است.در بدن بیماران دیابتی، برداشت گلوکز کاهش مییابد و FGF-21 نقش مؤثری در برداشت گلوکز دارد. همچنین، TNF-α یک عامل التهابی است که دیابت افزایش مییابد. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن FGF-21 کبدی و میزان سرمیTNF-α در موشهای صحرایی دیابتی بوده است. به همین منظور، 48 موش صحرایی به‌طور تصادفی به چهار گروه کنترل، دیابت، تمرین تناوبی شدید، و دیابت و تمرین تناوبی شدید تقسیم شدند. القای دیابت به روش تزریق صفاقی محلول استرپتوزوتوسین انجام شد. پروتکل تمرینی شامل ده نوبت یک دقیقهای دویدن (بین هر نوبت دو دقیقه استراحت) روی نوارگردان با سرعت و شیب پیش‌رونده، طی شش هفته و هر هفته سه جلسۀ تمرینی بود. در نهایت، با استخراج نمونۀ کبدی، بیان ژن FGF-21 با روش Real time PCR و تغییرات سرمی TNF-αبا روش الایزا اندازه‌گیری شد. تغییر معناداری در بیان ژنFGF-21 در هیچ گروهی مشاهده نشد، ولی کاهش سرمی عوامل التهابی نظیر پروتئین TNF-α در سطح معنیداری 0.05p= و حفظ و بهبود زمان رسیدن به واماندگی در اثر تمرین تناوبی شدید مشاهده شد (0.00). احتمالاً، عوامل التهابی ناشی از دیابت نظیر TNF-α در بیان و میزان کوفاکتورهای الزامی( FGF-21(β-Klothoاثر مخربی داشته و سبب مقاومت در مقابل ورود FGF-21به بافت‌های مختلف بدن از جمله کبد میشود؛ از طرفی، تمرین می‌تواند التهاب ناشی از دیابت را کاهش دهد.
حمید رجبی، پژمان معتمدی، داود ذبیحی،
دوره 18، شماره 19 - ( 4-1399 )
چکیده
هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدید همراه با محدودیت جریان خون بر عملکرد هوازی و بی‌هوازی مردان جوان فعال است. به‌این‌منظور، 24 نفر از دانشجویان رشتۀ تربیت‌بدنی 23-19 ساله دانشگاه خوارزمی (میانگین وزن 6±67/8 کیلوگرم، قد 5/4±173/9 سانتی‌متر و شاخص توده بدنی 6/84±22/7) به سه گروه تمرین تناوبی شدید همراه با محدودیت جریان خون، تمرین تناوبی شدید بدون محدودیت جریان خون، و گروه گواه تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل دو هفته تمرین رکاب‌زدن هر هفته شش جلسه و هر جلسه ده مرحلۀ یک‌دقیقه‌ای، با شدت 85-80 درصد Wmax بود که بین هر مرحله، دو دقیقه ریکاوری فعال با شدت 50 درصد Wmax صورت گرفت (مجموع زمان تمرین اصلی در هر جلسه 30 دقیقه بود). پیش و پس از دورۀ تمرین، پروتکل آزمون آستراند برای بررسی عملکرد هوازی و آزمون وینگیت برای بررسی عملکرد بی‌هوازی اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تی وابسته، آزمون تحلیل واریانس یک‌سویه و آزمون تعقیبی ال.اس.دی استفاده شد. نتایج نشان‌دهندۀ تفاوت معنیدار در عملکرد هوازی گروههای تمرینی نسبت به گروه گواه (0/000=p vo2max، 0/000=p wmax، 0/001=p زمان رسیدن به خستگی) بود. دیگر یافتۀ پژوهش، گویای افزایش معنادار مؤلفههای عملکرد هوازی در گروه تمرین همراه با محدودیت جریان خون نسبت به گروه تمرین بدون محدودیت جریان خون بود، اما، تفاوت معناداری در عملکرد بی‌هوازی بین هیچ‌یک از گروه‌ها (0/064=p اوج توان بی‌هوازی، 0/058=p میانگین توان بی‌هوازی، 826/.=p حداقل توان بی‌هوازی) مشاهده نشد. به‌طورکلی، نتایج نشان داد اعمال محدودیت جزئی بر جریان خون حین تمرین تناوبی رکاب‌زدن، بر سازگاری هوازی در یک دورۀ کوتاه اثر معنیداری دارد، اما بر عملکرد بی‌هوازی بی‌تأثیر است.
شادمهر میردار هریجانی، نرگس موسوی،
دوره 18، شماره 19 - ( 4-1399 )
چکیده
هدف این مطالعه، بررسی تغییرات رنگ‌پذیری Rasو Raf-1در سلول‌های اپیتلیال ریۀ موشهای صحرایی در معرض کارسینوژن NNK پس از تمرین شنا بود. به این منظور، 50 سر موش صحرایی به‌صورت تصادفی به پنج گروه کنترل، تمرین، تمرین-NNK، NNK و حلال تقسیم شدند. NNK به میزان 12/5 میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن، به‌صورت زیرجلدی، یک‌روز در هفته، به‌مدت دوازده هفته تزریق شد. تمرین نیز شامل دوازده هفته شنا با شدت زیربیشینه بود. درصد واکنش Ras و Raf-1سلول‌های اپیتلیال ریه به روش ایمونوهیستوشیمی اندازه‌گیری شد. در پاسخ ایمونوهیستوشیمی Ras و Raf-1سلول‌های اپیتلیال ریۀ گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل تغییر معنیداری مشاهده نشد (به‌ترتیب 0/889=p، 0/999=p). افزایش قابل توجهی در پاسخ ایمونوهیستوشیمی Ras و Raf-1گروه NNK در مقایسه با گروه کنترل یافت شد (0/001=p). علاوه‌براین، در گروه تمرین- NNK در مقایسه با گروه NNK کاهش قابل توجهی در پاسخ ایمونوهیستوشیمی Ras و Raf-1 مشاهده شد (0/001=p). به‌طورکلی، میتوان تأیید کرد که تمرین شنا از طریق کاهش پاسخ گیرنده‌های استیل کولینی نیکوتینی و گیرنده‌های بتاآدرنرژیکی به کاهش رنگ‌پذیری Ras و Raf-1 سلول‌های اپیتلیال ریۀ موشهای صحرایی منجر شد.
علی گل‌چینی، نادر رهنما،
دوره 18، شماره 19 - ( 4-1399 )
چکیده
سندرم انحراف پرونیشن یکی از شایع‌ترینناهنجاری‌های بدنی است که ناراستایی‌هایی در ساختارهای بخش اسکلتی اندام تحتانی پدید می‌آورد و نوسان‌های پاسچری را افزایش میدهد. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر دوازده هفته تمرین اصلاحی بر نوسان‌های پاسچر دانش‌آموزان پسر دارای سندرم انحراف پرونیشن بود. در این تحقیق نیمه‌آزمایشگاهی، 30 داوطلب دارای سندرم انحراف پرونیشن انتخاب و به‌صورت تصادفی و مساوی در دو گروه 15 نفری کنترل و آزمایش تقسیم شدند. گروه آزمایش، تمریناصلاحی متشکل از تمرین‌های مهاری، کششی، تقویتی و انسجامی را به‌مدت سه‌ماه اجرا کردند، درحالیکه گروه کنترل فعالیت معمول خود را انجام می‌دادند. قبل و بعد از سه‌ماه اجرای تمرینات اصلاحی، نوسان‌های کنترل پاسچر ارزیابی شد. از آزمونهای آماری تی وابسته و مستقل برای تجزیه و تحلیل نتایج استفاده شد (0/05≥P). سه‌ماه تمرین اصلاحی در نوسان‌های کنترل پاسچر و نیروی واکنش زمین، بهبودی معناداری پدیدار ساخت (0/001P≤)، اما در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05≤P). به‌علاوه، پس از انجام مداخله، نوسان‌های کنترل پاسچر و نیروی واکنش زمین در گروه آزمایش به‌طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (0/001≥P)، درحالیکه این تفاوت در پیشآزمون معنادار نبود (0/05≤P). به‌نظر می‌رسد تمرین اصلاحی نظام‌مند سبب بهبود فعالیت عضلات مسئول کنترل نوسان بدن شده، که آن نیز به کاهش نوسان‌های پاسچر و نیروی واکنش زمین در افراد دارای سندرم انحراف پرونیشن منجر میشود؛ بنابراین، به پژوهشگران، مربیان و متخصصان توصیه میشود برای بهبود کنترل نوسان‌های پاسچر و نیروی واکنش زمین در افراد دارای سندرم انحراف پرونیشن، تمرین‌های اصلاحی نظام‌مند را در برنامه درمانی خود قرار دهند.
