دکتر لیلا غزاله، فرحناز سالار، دکتر فاطمه شریفی،
دوره 0، شماره 0 - ( 8-1398 )
چکیده
زمینه و هدف: علیرغم وجود رابطه بین عملکرد سیستم عصبی، خستگی و همانقباضی، بنظر می‌رسد متفاوت بودن تغییرات همانقباضی در اثر خستگی ناشی از دو سرعت و استقامت، احتمالاً حاکی از غالب بودن یکی از منابع ظهور خستگی (مرکزی/محیطی) بر دیگری باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر خستگی ناشی از دو سرعت و دو استقامت بر همانقباضی عضلات زانو در زنان جوان فعال با رویکرد تشخیص منشاء خستگی بود.
روش‌شناسی: سیزده زن جوان فعال داوطلب (20-30 سال، BMI 20-25kg/m2)، بر اساس معیارهای پژوهش به‌طور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی‌ها طی دو جلسه با چهار روز استراحت بین آن، پروتکل‌های خستگی را اجرا کردند. فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی و پهن خارجی، به‌وسیله دستگاه الکترومایوگرافی قبل و بعد از دو مرحله دویدن 400 متر (با 100 درصد تلاش) و 3000 متر (با50 درصد تلاش) حین اجرای حرکت اکستنشن زانو ثبت شد و همانقباضی با استفاده از فرمول محاسبه شد برای آنالیز داده‌ها تحلیل واریانس دوطرفه با اندازهگیری مکرر استفاده شد.
یافته‌ها: تفاوت معناداری در میزان همانقباضی عضلات منتخب قبل و بعد از دو سرعت (3/0=p) و دو استقامت (19/0=p) مشاهده نشد. بین اختلاف میزان همانقباضی پیش‌آزمون و پس‌آزمون دو سرعت و همچنین دو استقامت تفاوت معنادار (85/0=p) وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: از آنجاییکه تفاوتی بین تاثیر خستگی ناشی از دو سرعت و استقامت بر همانقباضی عضلات پهن داخلی و خارجی وجود نداشت، احتمالاً درگیری عوامل مرکزی در ظهور خستگی ناشی از دو 400 متر سرعت و 3000 متر استقامت مشابه و ناچیز باشد. این احتمال وجود دارد که ظهور خستگی پس از اجرای هر دو پروتکل، بیشتر ناشی از عوامل محیطی باشد.
