مقدمه و هدف: توانایی کنترل وضعیتهای مختلف بدن در فضا ناشی از تعامل پیچیده دستگاههای عصبی، حسی و اسکلتی-عضلانی است که بهطور کلی به عنوان کنترل قامت تعریف میشود. بنابراین، مطالعه نحوه بروز تعاملات جدید توسط دروندادهای حسی و ایجاد پاسخهای حرکتی متفاوت برای بازیابی آشفتگی های تعادل امری مهم است. هدف از این پژوهش بررسی سازوکارهای زیربنایی تفاوتهای وابسته سن در کنترل قامت دختران 7-18 ساله از طریق تعیین تفاوتهای موجود بین رده های سنی مختلف و بزرگسالان در اولویت های حسی آنها برای پاسخ های جبرانی بود. روش شناسی: تعداد 118 نفر دختر غیر ورزشکار 7 تا 18 ساله با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از مدارس منطقه 3 تهران انتخاب و به چهار گروه سنی 7- 9 (31 نفر)، 10- 12 (32 نفر)، 13-15 (28 نفر) و 16-18 (27 نفر) تقسیم شدند. همچنین، یک گروه مرجع از بزرگسالان (28 نفر با میانگین سنی 9/27 سال) به منظور مقایسه مورد بررسی قرار گرفتند (مجموع= 146 نفر). برای دستکاری دروندادهای حسی مختلف از آزمون سازماندهی حسی (SOT) با دستگاه پاسچروگرافی پویای کامپیوتری استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه همراه با آزمون تعقیبی نشان داد که تفاوت معنی داری بین تمام گروههای سنی در 6 شرایط آزمون وجود دارد (05/0>P). استفاده از دروندادهای حسی پیکری و دهلیزی برای حفظ تعادل در گروههای سنی مختلف تقریبا یکسان بود اما، در استفاده از دروندادهای بینایی تفاوتهای معنی داری مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: عملکرد کنترل قامت دختران از 13 سالگی به بعد مشابه با افراد بزرگسال میشود که این می تواند به دلیل رشد تأخیری دستگاه بینایی باشد. به طور کلی، به نظر میرسد که برای کنترل بهینه قامت، بالیدگی دستگاه حسی پیکری قبل از بالیدگی دستگاههای دهلیزی و بینایی رخ می دهد. پس از آن، به ترتیب دستگاههای دهلیزی و بینایی بالیده میشوند.
