جستجو در مقالات منتشر شده


1 نتیجه برای کشش بارفیکس ایستاده

مهرداد عنبریان، محمد ربیعی، حجت بیناباجی، سیداسماعیل حسینی نژاد، تیمور جعفرنژاد گرو،
دوره 10، شماره 3 - ( 3-1391 )
چکیده

مربیان ورزشی برای اندازه‌‌گیری‌‌ استقامت عضلات کمربند شانه­ای و اندام فوقانی، از آزمون کشش بارفیکس یا بارفیکس اصلاح‌‌‌شده استفاده می‌کنند. علی­رغم به­کارگیری آزمون­های فوق در سطوح مختلف، همواره این پرسش وجود دارد که الگوی فعالیت عضلانی در هر یک از دو آزمون چه تفاوتی با یکدیگر دارد؟ در مطالعات انجام‌شده، نقش عضلات ذوزنقه، بخش قدامی و خلفی دلتوئید و پشتی بزرگ کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در این پژوهش تأثیر دو نوع کشش بارفیکس ایستاده واصلاح‌شده برالگوی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات کمربند شانه (دلتوئید قدامی، دلتوئید خلفی، ذوزنقه، پشتی بزرگ، دوسربازویی، سه‌سربازویی و سینه­ای بزرگ) مورد بررسی قرار گرفت. 10 نفر مرد سالم (میانگین سنی:  95/3±  32/25 سال و میانگین وزن 24/7± 31/72 کیلوگرم) که قادر به اجرای حداقل 5 بارفیکس ایستاده بودند انتخاب شدند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات با روش باسمجیان و دلوکا جمع‌آوری شد. مقایسه فعالیت الکترومیوگرافی عضلات در دو نوع کشش بارفیکس با آزمون تحلیل واریانس با اندازه­های تکراری انجام شد (05/0p ). نتایج پژوهش حاضر نشان داد که فعالیت عضلات دلتوئید قدامی، دلتوئید خلفی و ذوزنقه به طور معنی‌داری در کشش بارفیکس اصلاح‌شده بیشتر از بارفیکس  ایستاده است، در حالی که فعالیت عضلات دوسربازویی، سه­سربازویی و سینه­ای بزرگ به طور معنی‌داری در بارفیکس ایستاده بیشتر است.



صفحه 1 از 1     

کلیه حقوق این وبگاه متعلق به پژوهش در طب ورزشی و فناوری است.

طراحی و برنامه‌نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Research in Sport Medicine and Technology

Designed & Developed by : Yektaweb