هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات دایرهای ویژه و عمومی- متداول یا کلاسیک- آمادهسازی بر آمادگی جسمانی و فیزیولوژیکی بازیکنان تمرین‌کرده بسکتبال مرد بود که محقق به منظور رسیدن به این هدف تعداد 12 نفر از بازیکنان بزرگسال دعوت‌شده به اردوی آمادگی تیم بسکتبال ذوب آهن غرب کشور (تیم اسدآباد- همدان دسته یک کشور) را انتخاب و به‌طور تصادفی به دوگروه شش‌نفره تمرین ویژه و عمومی 29/5± 08/26 سال، قد77/6± 91/185 سانتی‌متر، وزن00/8± 66/77 کیلوگرم تقسیم کرد. هردو گروه تمرین ویژه و عمومی آمادهسازی به مدت 6 هفته، هر هفته 3 جلسه و هرجلسه 40 دقیقه به صورت متناوب خارج از فصل مسابقات به تمرین پرداختند. گفتنی است که هردو گروه تمرینات بسکتبال را نیز در کنار این تمرینات، یعنی تمرینات ویژه و عمومی آمادهسازی انجام دادند. تأثیر اجرای تمرینات آمادگی ویژه و عمومی بر متغیرهای وابسته تحقیق، یعنی حداکثر توان بیهوازی، حداقل توان بیهوازی، میانگین توان بیهوازی و شاخص خستگی (توسط آزمون RAST)، توان انفجاری پاها (توسط آزمون پرش عمودی سارجنت)، حداکثر سرعت دویدن (توسط آزمون یویو)، درصد خستگی و زمان کلی تکرار دوهای سرعتی (توسط آزمونRHIET )، سرعت دویدن (توسط آزمون 20 متر سرعت) و توان هوازی (توسط آزمون چندمرحلهای 20 متر رفت‌وبرگشت ) طی مراحل پیشآزمون و پسآزمون، اندازهگیری شد. نتایج آزمونهای آماری درصد ضریب تأثیر کوهن و تی مستقل در سطح 05/0≥ P نشان داد که در مورد متغیرهای توان هوازی، شاخص و درصد خستگی به نفع گروه تمرینی ویژه، حداکثر و میانگین توان بیهوازی، توان انفجاری پاها و سرعت دویدن به نفع گروه تمرینی عمومی، اختلاف میانگینهای بین دو گروه تمرین ویژه و عمومی آمادهسازی معنیدار بود، ولی در باب حداکثر سرعت دویدن، حداقل توان بیهوازی و زمان کلی تکرار دوهای سرعتی اختلاف میانگینهای دو گروه قابل ملاحظه نبود. به‌طور کلی، از یافتههای تحقیق برمیآید که بهتر است مربیان رشته ورزشی بسکتبال جهت بهبود برخی شاخصهای فیزیکی و فیزیولوژیکی و آمادهسازی بازیکنان این رشته ورزشی از جمله توان هوازی، شاخص و درصد خستگی از تمرینات ویژه بسکتبال (تمرین دایرهای ویژه) و برای بهبود حداکثر و میانگین توان بیهوازی، توان انفجاری پاها و سرعت دویدن از تمرینات عمومی در کنار هم استفاده کنند.
