سامانه نشریات علمی

مقدمه: ارزیابی مستقیم یک تکرار بیشینه (۱RM)  ورزشکاران نابینا به دلیل محدودیت‌های بینایی و خطرات مرتبط با آن چالش‌برانگیز است. به همین دلیل، شاخص درک فشار (RPE) به‌عنوان روشی ایمن‌تر و غیرمستقیم پیشنهاد شده است. هدف این مطالعه بررسی رابطه بین شاخص درک فشار و درصدهای مختلف ۱RM در حرکت پرس سینه ورزشکاران نابینا بود.

روش پژوهش: در این مطالعه نیمه‌تجربی، ۴۳ ورزشکار نخبه نابینا (میانگین سنی ۲/۲۷ ± ۵/۵ سال؛ شاخص توده بدنی ۵/۲۵ ± ۴/۲ کیلوگرم بر مترمربع) در چهار رشته ورزشی (گلبال، فوتبال، دوومیدانی و شنا) در دسته‌های B۱، B۲ و B۳ شرکت کردند. ابتدا ۱RM برای هر ورزشکار به روش استاندارد ارزیابی شد و سپس شاخص RPE در درصدهای ۴۰ تا ۹۰ درصد ۱RM با استفاده از مقیاس CR-۱۰ تعیین گردید.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که همبستگی مثبت و معناداری (r = ۰,۸۹) بین RPE و درصدهای مختلف ۱RM وجود دارد. میانگین نمرات RPE در ۴۰ درصد ۱RM برابر ۱۶/۳، ۵۰ درصد ۱۳/۴، ۶۰ درصد ۳۲/۵، ۷۰ درصد ۸۵/۶، ۸۰ درصد ۰۴/۸ و در ۹۰ درصد ۰۵/۹ بود.

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که RPE می‌تواند به‌عنوان ابزاری ایمن و قابل اعتماد در برنامه‌ریزی تمرینات مقاومتی برای ورزشکاران نابینا، در کنار ۱RM استفاده شود.

هدف پژوهش مقایسه اثر ۴ هفته تمرین قدرتی به دو روش مقاومت سازگارپذیر و یکنواخت بر قدرت بیشینه و توان ورزشکاران تمرین کرده بود. ۶۱ نفر از
ورزشکاران مرد باشگاههای ۷۰ کیلوگرم و /۲۲±۶۰/ ۶۷۴ سانتی متر، وزن ۰۰ /۵۴±۱/ ۲۰ سال، قد ۰۵ /۰۰±۲/ برگزیده تهران ۸ نفر ووشو، ۸ نفر کشتیگیر با سن ۰۰
۶۲ پس از نخستین آزمون از متغیرهای قدرت بیشینه بالاتنه و پایینتنه، توان بالاتنه و پایینتنه، درصد چربی، محیط دور اندام و وزن /۸۷±۴/ درصد چربی ۲۵
بصورت تصادفی در دو گروه تمرین قدرتی مقاومت سازگارپذیر و یکنواخت قرار گرفتند و به مدت ۴ هفته و هر هفته سه جلسه در تمرینات شرکت کردند.
تمرین در هر دو گروه شامل حرکات اسکات و پرس سینه بود که با مقاومت ۸۰ درصد ۱RM در سه نوبت با ۰ تکرار انجام شد تمرین در گروه مقاومت
سازگارپذیر بدین صورت بود که به مقدار ۲۰ درصد ۱RM توسط زنجیر در درازای دامنه حرکتی به بار تمرین اضافه میشد. در پایان دوره تمرینی از
متغیرهای وابسته تحت شرایط مشابه آزمونی دوباره به عمل آمد. آزمون تحلیل کواریانس برای مقایسه میزان پیشرفت قدرت و توان دو گروه نشان داد که در
=۰/ متغیرهای وزن ۵۹۶ p = ، محیط دور اندام ۶۴۵ P =۰/ ، درصد چربی ۴۶۵ P =۰/ ، توان بالاتنه ۲۱۷ P =۰/ ، توان پایینتنه ۲۰۲ P =۰/ و قدرت بیشینه بالاتنه ۸۰۵ P بین
=۰/ دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت، اما در متغیر قدرت بیشینه پایینتنه ۰۴ P تفاوت معنیداری بین دو گروه وجود داشت در بررسی نتایج هرچند
=۰/ بیشتر متغیرها اختلاف معناداری نشان ندادند، بررسی اندازه اثر گروهها نشان داد که ۱۲ ES = ۰/ در توان بالاتنه ۱۴ ES =۰/ در توان پایینتنه ۶۵ ES در قدرت
=۶/ بالاتنه و ۸۴ ES %۵۸/ ۶۰ % در بالاتنه، ۱۸ / در قدرت پایینتنه، به نفع گروه مقاومت سازگارپذیر است. این تفاوت در قدرت بیشینه در گروه سازگارپذیر ۱۲
۱% پایینتنه / ۱% بالاتنه، ۱۶ / ۲۶ % در پایینتنه بود. همچنین این اندازه اثر بر توان درگروه سازگارپذیر ۹۷ / ۶۴ % در بالاتنه، ۸۴ / درپایینتنه و در گروه یکنواخت ۸۱
۴% پایینتنه بود. روی هم رفته پژوهش نشان داد که برای افزایش قدرت بیشینه و توان، تمرین سازگارپذیر کارآمدتر / ۴% بالاتنه، ۱۷ / و در گروه یکنواخت ۶۱
از روش سنتی )یکنواخت( است.