هدف این پژوهش بررسی اثرات استفاده از حرکت مقاومتی بالاتنه (پرس سینه) و پایینتنه (پشت ران) در تناوبهای استراحتی بر میزان درک فشار کار (RPE)، مقدار لاکتات و کمیت اجرای حرکت جلو ران با بار ۷۵ درصد یک تکرار بیشینه بود. ۱۵ مرد اندامپرور با میانگین ۹/۱± ۹/۲۰ سال، قد ۵/۴± ۶/۱۷۵ سانتی‌متر، و وزن ۲/۵±۸/۷۴ کیلوگرم، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و سه جلسه تمرین را به فاصله ۴۸ ساعت از یکدیگر انجام دادند. آزمودنیها در هر جلسه یکی از مدلهای فعالیتی L۱ (حرکت جلو ران با استراحت غیرفعال)، L۲(حرکت جلو ران با حرکت پرس سینه و استراحت غیرفعال) و L۳ (حرکت جلو ران با حرکت پشت ران و استراحت غیرفعال) را تا سرحد خستگی و با فاصله استراحتی ۳ دقیقه انجام دادند و تعداد تکرارها در نوبتهای مذکور ثبت گردید. میزان درک فشار کار و لاکتات خون، پیش و پس از فعالیتهای مختلف، ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیریهای مکرر و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج نشان داد تعداد تکرارها در نوبتهای متوالی هر سه مدل فعالیتی کاهش یافته و بین توانایی حفظ تکرار در نوبتهای متوالی بهویژه در مدل فعالیتی L۲ تفاوت مثبت معنی‌داری وجود دارد (۰۵/۰P<). همچنین، تفاوت معنی‌داری بین مدلهای فعالیتی L۲ و L۳ و L۱ و L۳ در توانایی حفظ تکرار وجود داشت (۰۵/۰P<). در میزان درک فشار آزمودنیها بین همه مدلهای فعالیتی تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (۰۵/۰P<). همچنین، این نتایج نشان داد از بین مقدار لاکتات تولیدشده در مدلهای فعالیتی L۲ و L۳ و L۱ و L۳ تفاوت مثبت معنی‌داری در مورد روش L۲ وجود دارد (۰۵/۰P<). بنابراین، باتوجه به نتایج بهدستآمده به نظر میرسد استفاده از مدلهای تمرینی به شکل ترکیب تمرینات اندام تحتانی و فوقانی علاوه براینکه زمان کل تمرین را کاهش میدهند، کمیت تکرارها را با میزان درک فشار کار و مقدار لاکتات کمتر نسبت به سایر مدلهای تمرینی در حد بالاتری نگه میدارند.
