فعالیتهای فیزیکی مداوم، بدن را در سطوح مختلف خستگی قرار می‌دهد. خستگی یکی از پیامدهای جدایی‌ناپذیر اکثر فعالیتهای ورزشی بوده که ممکن است منجر به تغییراتی در عملکرد تولید و جذب نیرو در عضلات شود. هدف از پژوهش حاضر، تاثیر دویدن در حالت واماندگی بر توان جذبی و کار عضلات زانو طی مرحله اتکای دویدن بود . ۱۶دانشجوی مرد با میانگین سن۲/۲۷±۲۲سال، قد ۵/۴۷±۱۷۷سانتیمتر و جرم ۸/۴±۷۲/۶ کیلوگرم به‌صورت داوطلبی شرکت داشتند. داده‌های سینماتیکی و سینتیکی با استفاده از دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت شد. توان و کار منفی و مثبت عضلات عمل‌کننده بر زانو، با استفاده از معادلات دینامیک معکوس در نرم‌افزار۲۰۱۰ MATLAB محاسبه شد. آزمون فرضیات با استفاده از آزمون T زوجی (تی همبسته) انجام شد (۰/۰۵≤p). نتایج نشانداد، اوج توان منفی و کار منفی پس از خستگی به‌طور معناداری به ترتیب ۳۳/۷۸% و ۲۲/۶% کاهش یافت. با وجود اینکه اوج توان مثبت به‌طور معناداری کاهش یافت (۰/۰۵≤p) اما کار مثبت تغییر معناداری نداشت (۰/۶۴۴p=). نتایج این پژوهش نشانداد که پس از خستگی، عملکرد جذب ضربه برخوردی در مرحله اتکای دویدن از سوی عضلات کاهشیافته، که این کاهش ممکن است منجر به افزایش خطر آسیبهای دویدن شود.
