فصلنامه

---

هدف ﭘﮋوهش حاضر&zwj&zwj، دست‌یابی به برخی اطلاعات اساسی در مورد وابستگی میان خواب‌ آلودگی و بروز تصادفات رانندگی و همچنین کمّی‌سازی میزان این ارتباط با ویژگی‌های شخصی و متغیرهای محسوس افراد است. روش این تحقیق از نوع زمینه‌یابی و نوع تحلیل به صورت توصیفی است. جامعه‌ی مورد بررسی در این پژوهش شامل کلیه رانندگان مرد در سطح شهرستان مشهد در مقطع زمانی 30/11/87 لغایت 30/6/88 که حداقل سه سال از دریافت گواهینامه رانندگی آن‌ها سپری شده می‌باشد. تعداد 400 نفر از رانندگان مرد در سطح شهر به صورت نمونه‌گیری ساده تصادفی، انتخاب و با استفاده از روش جمع آوری اطلاعات به کمک پرسشنامه، مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس و آزمون همبستگی پیرسون نشان می‌دهد که ارتباط معنی‌داری بین احتمال خواب‌آلودگی پشت فرمان خودرو با متغیرهای محسوس وجود داشته و این متغیرها به طور غیرمستقیم میزان خواب‌آلودگی فرد را به عنوان یک عامل در رانندگی پرخطر، بیان می‌کنند. شواهد مستقیمی که از تجزیه و تحلیل داده‌ها به‌دست آمد، نشان می‌دهد که خواب‌آلودگی در بعضی رانندگان عامل بسیار مهمی در شکل‌گیری تصادفات است. نقش رانندگان خودروهای اداری/شرکتی در میزان تصادفات، روشن و برجسته است، و احتمال احساس خواب‌آلودگی پشت فرمان خودرو در آن‌ها بیشتر بوده و به همان نسبت فراوانی تصادفات نیز در آن‌ها بالاتر خواهد بود.

---

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین صفات ارجاعیِ مثبت و منفی به خود و مؤلفه‌های مثبت‌نگری انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی بود که تعداد 187نفر (82پسر و 105دختر) به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد، مقیاس امیدِ اسنایدر، پرسشنامه جهت‌گیری زندگی و سیاهه صفات ارجاعی به خود بود. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد که بین شادکامی و امید به زندگیِ افرادِ با صفاتِ مثبتِ ارجاع به خود، رابطه مثبتِ معنادار و با صفات منفیِ ارجاع به خود، رابطه منفی معنادار وجود داشت؛ اما بین میزان خوش‌بینی با صفات مثبت و منفیِ ارجاع به خود، رابطه معناداری یافت نشد. همچنین بین صفات مثبتِ ارجاع به خود با صفات منفیِ ارجاع به خود، رابطه منفیِ معنادار به دست آمد. از طرفی دیگر نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که شادکامی و امید،  تبیین‌کننده‌های معناداری برای صفات مثبت ارجاع به خود بودند و برای صفات منفی ارجاع به خود تنها متغیر امید با میزان تبیین‌کننده منفی معناداری بود. به نظر می‌رسد، پردازش اطلاعات مثبت و منفی که به خود مربوط می‌شوند تحت تأثیر میزان مثبت‌نگری افراد است. چهارچوب خودارزیابی، روش مناسبی برای اجرا در پژوهش‌های روان‌شناسی مثبت است.