1- دانشیار دانشگاه بوعلی سینا ، mohammadiali2@yahoo.com 2- کارشناس ارشد
چکیده: (7846 مشاهده)
روایتشناسی که از دستاوردهای ساختگرایی برای ادبیات است، به منتقد یاری میرساند تا با بررسی نقش هر کارکرد و کنش در ساختار روایت، داستانهای گوناگون را در دو سطح داستان و کلام تحلیل کند. در سطح داستانی منتقد میتواند با کنارنهادن تفاوتهای تاریخی، فرهنگی و اجتماعی به کشف همانندی ازنظر رویدادها، شخصیتها و زمینهها دست یابد. داستانهای شاهنامه: «زال و رودابه» و «بیژن و منیژه» با نمایشنامه «رومئو و ژولیت» اثر شکسپیر ازاینمنظر درخور مقایسه و ارزیابی است. هرسه روایت دلدادگی عاشقانی را بیان میکنند که از دو خاندانِ غیردوست هستند و دشواریهایی در راه وصال آنها وجود دارد. با استفاده از این سطحِ تحلیل میتوان پیبرد که سرنوشت قهرمانان این سه روایت معلول چه کنشها و کارکردهایی است.
در سطح کلامِ روایت (گفتمان) میتوان موقعیت فردوسی و شکسپیر را در جایگاه راوی مشخص کرد و با تحلیل زبان در بافت، جهاننگری آنان را در متن جستوجو کرد. بنابر روش تحلیل گفتمان و رمزگانِ روایت میتوان به ارزشها، باورها و فرهنگ نهفته در روایات پیشگفته رسید.
Mohammadi A, Bahramipoor N. Three Romantic Narratives from Two Territories. "Zal & Roodabeh", "Bijan & Manijeh", "Romeo & Juliet" Based On Narratology Theories and Discourse Analysis. Persian Language and Literature 2014; 22 (76) :109-136 URL: http://jpll.khu.ac.ir/article-1-2055-fa.html
محمدی علی، بهرامیپور نوشین. سه روایت عاشقانه از دو سرزمین زال و رودابه، بیژن و منیژه، رومئو و ژولیت بررسی روایتشناختی و تحلیل گفتمان. زبان و ادبيات فارسی. 1393; 22 (76) :109-136