استادیار مؤسسه لغتنامه دهخدا و مرکز بینالمللی آموزش زبان فارسی ، pkhadish@ut.ac.ir
چکیده: (7207 مشاهده)
افسانههای سحرآمیز یا افسانههای پریان از برجستهترین انواع ادبیات شفاهی به شمار میآیند. این افسانهها، که در فهرست جهانی طبقهبندی قصههای عامیانه آرنه ـ تامسون ـ اوته با شمارههای 300 تا 749 مشخص شدهاند، یادگار زمانی هستند که در ذهن انسان نخستین، هر شیء و پدیدهای قدرتی جادویی و ماوراءطبیعی داشت و از نیروی محدود انسان فراتر بود. آدمی باور داشت که هر گاه گرفتار مشکلی شود، نیروهای جادویی به یاریاش میآیند از خطر و گرفتاری نجاتش میدهند. از تحلیل محتوایی افسانههای سحرآمیز میتوان به بسیاری از بنمایههای کهن در اندیشه انسان نخستین، از قبیل جاندارپنداری و شخصیتبخشی به اشیا، توانایی سخنگفتن با گیاهان و حیوانات، مسخشدن و... پی برد.
Khadish P. Reflections on Functions of Magic in Ancient Magical Tales. Persian Language and Literature 2009; 17 (65) :151-165 URL: http://jpll.khu.ac.ir/article-1-956-fa.html
خدیش پگاه. بازتاب و کارکردهای سحر و جادو در افسانههای سحرآمیز. زبان و ادبيات فارسی. 1388; 17 (65) :151-165