سامانه نشریات علمی

هدف این پژوهش بررسی اثرات استفاده از حرکت مقاومتی بالاتنه (پرس سینه) و پایین­تنه (پشت ران) در تناوب­های استراحتی بر میزان درک فشار کار (RPE)، مقدار لاکتات و کمیت اجرای حرکت جلو ران با بار 75 درصد یک تکرار بیشینه بود. 15 مرد اندام­پرور با میانگین 9/1± 9/20 سال، قد 5/4± 6/175 سانتی‌متر، و وزن 2/5±8/74 کیلوگرم، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و سه جلسه تمرین را به فاصله 48 ساعت از یکدیگر انجام دادند. آزمودنی­ها در هر جلسه یکی از مدل­های فعالیتی L₁ (حرکت جلو ران با استراحت غیرفعال)،  L₂(حرکت جلو ران با حرکت پرس سینه و استراحت غیرفعال) و L₃  (حرکت جلو ران با حرکت پشت ران و استراحت غیرفعال) را تا سرحد خستگی و با فاصله استراحتی 3 دقیقه انجام دادند و تعداد تکرارها در نوبت­های مذکور ثبت گردید. میزان درک فشار کار و لاکتات خون، پیش و پس از فعالیت­های مختلف، ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازه­گیری­های مکرر و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج نشان داد تعداد تکرارها در نوبت­های متوالی هر سه مدل فعالیتی کاهش یافته و بین توانایی حفظ تکرار در نوبت­های متوالی به­ویژه در مدل فعالیتی L₂ تفاوت مثبت معنی‌داری وجود دارد (05/0P<). همچنین، تفاوت معنی‌داری بین مدل­های فعالیتی L₂ و L₃ و L₁ و L₃ در توانایی حفظ تکرار وجود داشت (05/0P<). در میزان درک فشار آزمودنی­ها بین همه مدل­های فعالیتی تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (05/0P<). همچنین، این نتایج نشان داد از بین مقدار لاکتات تولیدشده در مدل­های فعالیتی L₂ و L₃ و L₁ و L₃ تفاوت مثبت معنی‌داری در مورد روش L₂ وجود دارد (05/0P<). بنابراین، باتوجه به نتایج به­دست­آمده به نظر می­رسد استفاده از مدل­های تمرینی به شکل ترکیب تمرینات اندام تحتانی و فوقانی علاوه براینکه زمان کل تمرین را کاهش می­دهند، کمیت تکرارها را با میزان درک فشار کار و مقدار لاکتات کمتر نسبت به سایر مدل­های تمرینی در حد بالاتری نگه می­دارند.