کهورک علف‌ هرز مهاجم و مشکل‌ساز مناطق گرم و خشک است و بنابراین مکنترل آن از اهمیت بالایی برخوردار است. به منظور بررسی عوامل مؤثر بر جوانه‌زنی بذر کهورک، بررسی­های آزمایشگاهی شامل بررسی زیستایی بذر، اثر دماهای ثابت و متناوب، اثر خراش‌دهی شیمیایی و فیزیکی بذر و اثر تنش خشکی با اعمال غلظت‌های صفر، 100، 200، 300، 400، 500 و 600  میلی‌مولار PEG و تنش شوری با اعمال غلظت‌های ‌صفر، 100، 200، 300، 400، 500 ، 600  و 700 میلی‌مولار NaCl بر جوانه‌زنی بذر و بررسی گلخانه‌ای شامل اثر عمق کاشت بذر بر ظهور گیاهچۀ کهورک بود. آزمایش در­قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 4 تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که زیستایی بذر کهورک 81 درصد بود. دمای بهینۀ جوانه ­زنی بذر کهورک، دمای ثابت 30 درجۀ سانتی‌گراد بود و بطور­کلی، دمای ثابت برای جوانه‌زنی بذر کهورک مناسب­­‌تر از دمای متناوب بود. بررسی اثر عمق کاشت بذر نشان داد که بیش‌ترین ظهور گیاهچه مربوط به بذرهایی بود که در عمق 2 سانتی‌متری گلدان کاشته شده بودند. بیشترین درصد جوانه‌زنی بذرکهورک تحت تأثیر تیمار 20 دقیقه با اسیدسولفوریک غلیظ مشاهده شد. خراش‌دهی فیزیکی بذر با سنباده کارایی چندانی در تحریک جوانه‌زنی بذر نداشت. در بررسی اثر تنش خشکی و شوری، بیشترین جوانه‌زنی بذر کهورک (بعد از تیمار شاهد بدون تنش) در پاسخ به غلظت‌های پایین‌تر PEG و NaCl یعنی 100 و 200 میلی‌مولار مشاهده شد و با افزایش شدت تنش خشکی و شوری، جوانه‌زنی بذر کاهش معنی‌داری نشان داد. بر­اساس نتایج پژوهش حاضر، نور نقش مهمی در جوانه‌زنی بذر کهورک ندارد و  به عبارت دیگر بذر کهورک فتوپلاستیک نیست. این ویژگی‌ها از عوامل عمدۀ تهاجم کهورک قلمداد می‌شود و اطلاع دقیق از آنها در کنترل و ممانعت از گسترش این علف‌هرز چند­ساله مؤثر خواهد بود.

این تحقیق به­ منظور ارزیابی توانایی تولید هورمونIndole acetic acid (IAA)  به­ وسیلۀ باکتری­ های جداسازی شده از خاک­ های متأثر از خشکی و شوری اجرا شد. به­ همین منظور ضمن جداسازی 400 باکتری از خاک­ های با درجات مختلف قابلیت هدایت الکتریکی و نسبت سدیم تبادلی، تغییرات تولید IAA، اثر مقادیر مختلف تریپتوفان و تنش­ های خشکی و شوری بر تولید این هورمون تحت بررسی قرار گرفت. نتایج  نشان داد که اثر تنش­ های خشکی و شوری بر تغییرات تولید IAA از نظر آماری معنی­ دار بود. گونۀ باکتری Arthrobacter siccitolerans  (جداسازی شده از خاک­ های شور-سدیمی)، مولد هورمون IAA است و مقایسۀ میانگین داده­ ها نشان داد که این باکتری  در وضعیت تنش خشکی به میزان 3/84 درصد نسبت به جدایۀ RS11، هورمون بیشتری تولید کرد. در­حالی­که جدایۀ RS11 در شرایط بدون تنش خشکی در مرحله اول غربالگری، بیشترین مقدار IAA ( µg.ml^-141/10) را نسبت به سایر باکتری­ها تولید کرد. همچنین siccitolerans A. تا قابلیت الکتریکی برابر با 40 دسی­زیمنس بر متر و پتانسیل اسمزی 25-  بار همچنان به تولید  IAA ادامه داد. مقدار تولید هورمون IAA به­ ازای مصرف هر واحد تریپتوفان، در این باکتری برابر با 0/1 و در باکتری­ های دیگر، کمتر از 0/1 بود. با توجه به آزمون­های انجام شده، برتری نسبی باکتری یاد­شده محرز شد و برای انجام آزمون­های مزرعه­ای در تنش­ های موجود در خاک­ های متأثر از خشکی، شوری و شور- سدیمی پیشنهاد شد.

در این تحقیق تنش خشکی ازطریق پلی­اتیلن گلیکول با غلظت 20 درصد اعمال شد. 48 ساعت پس ­از اعمال تنش و به­منظور ارتقای مقاومت دربرابر تنش، تیمار نمونه­ ها به­ وسیلۀ نیترات­ پتاسیم در سه غلظت 5، 10، 15 میلی­ مولار طی 9 روز انجام گرفت. تغییرات مقدار پرولین، پروتئین کل، رنگیزه­ های فتوسنتزی، بتاکاروتن، آنتوسیانین، مالون­ دی­ آلدهید، فنل، فلاونول، فلاونوئید، قندهای محلول و پتاسیم برگ اندازه­ گیری شد. نتایج نشان داد که گیاه توتون در مواجه با تنش خشکی به­ منظور حفظ فشار اسمزی داخلی، از تجمع اسمولیت ­هایی مانند پرولین، قندهای محلول و پتاسیم کمک می ­گیرد. همچنین تنش خشکی باعث ایجاد تنش اکسایشی در گیاه توتون می­ شود و تولید فرم­های فعال اکسیژن را افزایش می ­دهد. درنتیجه سیستم دفاع آنتی ­اکسیدانی غیرآنزیمی گیاه توتون شامل آنتوسیانین، فلاونوئید، فلاونول و بتاکاروتن برای مقاومت دربرابر خشکی افزایش می ­یابد. نتایج همچنین نشان داد که کاربرد نیترات پتاسیم به ­ویژه غلظت 15 میلی­ مولار به طور محسوسی توانست برخی از پیامدهای مضر تنش، همچون کاهش رنگیزه ­های فتوسنتزی و پروتئین را بهبود ببخشد. همچنین نیترات پتاسیم توانسته سطوح MDA و بتاکاروتن را به سطح معادل آن در گیاهان کنترل برساند. درنتیجه به­ نظر می ­رسد کاربرد پتاسیم می­ تواند در مقاومت گیاه به خشکی مؤثر باشد و در کاهش برخی اثرهای مضر تنش خشکی نقش مهمی را ایفا ­کند.

 این مطالعه حاصل مجموعۀ پژوهش‌های انجام­ شده طی سال های 1388 تا 1391 بر روی پرندگان جوجه‌آور منطقۀ حفاظت شدۀ دز است. روش انجام مطالعه، بازدیدهای میدانی با فواصل زمانی دو تا چهار روز بوده است. در مدت مطالعه پنج گونۀ جوجه‌آور بومی، شامل بلبل‌خرما (Pycnonotus leucotis)، لیکو (Turdoides caudatus)، یاکریم (Streptopelia decaocto)، قمری معمولی (Streptopelia senegalensis) و سبزقبا (Coracias garrulous ) و هفت گونۀ جوجه‌آور مهاجر، شامل میوه‌خور (Hypocolius ampelinus)، سنگ­ چشم­خاکستری (Lanius excubitor)، سلیم ­طوقی کوچک (Charadrius dubius)، دیدومک (Vanellus indicus)، باقرقره شکم ­سفید (Pterocles alchata)، چلچلۀ رودخانه­ های ( Riparia riparia) و زنبور­خور گلوخرمایی (Merops persicus) مشاهده­ شد. از میان گونه ­های‌جوجه‌آور، یاکریم طولانی­ ترین دورۀ جوجه‌آوری را به خود اختصاص داد و از اسفند تا مرداد همچنان تخم‌گذاری می­کرد. لیکو با 53 آشیانه در طول دورۀ بررسی معمول‌ترین گونۀ جوجه‌آور در بخش خشکی زیستگاه دز بوده است. پرندگان خشکی‌زی جوجه‌آور منطقه، زیستگاه‌های با گونۀ رمیلک Ziziphus nummularia را برای جوجه‌آوری ترجیح داده بودند. چلچلۀ رودخانه‌ای نیز با بیش از 300 آشیانه، معمول­ ترین گونه در بخش زیستگاه آبی بوده و دیواره‌های عمودی حاشیۀ رودخانه را برای آشیانه­ سازی انتخاب کرده­اند. مهم­ترین عامل تهدیدکنندۀ جوجه‌آوری پرندگان در منطقه، تخریب زیستگاه بوده است.