باران اسیدی که شکل مرطوب آلاینده­های گازی تلقی می­شود، دراثر ترکیب آلاینده­هایی مانند CO_2،  SO₂و NO₂ در اتمسفر با بخار آب در ابرها تشکیل می­شود. با افزایش غلظت این آلاینده­ها در اتمسفر میزان باران اسیدی نیز رو­به­افزایش است. باران اسیدی، که مخلوطی از اسیدهای سولفوریک، نیتریک و کربنیک است، در خاک موجب تغییراتی مانند کاهش pH، زدایش عناصر غذایی­، افزایش آزادسازی فلزات ­سمی و کاهش حاصل‌ خیزی خاک می­شود،که نتیجۀ آن اعمال اثرات منفی بر گیاهان است. در مطالعۀ حاضر طی یک دوره 32 روزه، گیاهان گندم تحت آبیاری و برگ­پاشی با 4 تیمار باران اسیدی حاوی اسیدسولفوریک و اسیدنیتریک با ­pHهای 5/2 و 5/3 و 5/4 و 6/5 قرار گرفتند، درحالی­که گیاهان شاهد با آب معمولی با 4/7pH=  آبیاری شدند. طبق نتایج، گیاهان­ شاهد در تمام شاخص­های رشدی و فیزیولوژیکی بهتر از گیاهان تیمار باران اسیدی با pH­های 5/2 و 5/3 بودند. همچنین گیاهان تیمار­شده با باران اسیدی در pH­های 6/5 و 5/4، به غیر از شدت ­فتوسنتز، محتوای رنگیزه­ها و قندهای محلول در دیگر فاکتورها در سطح پایین‌تری از گیاهان شاهد قرار داشتند. همچنین درpH های 5/3 و 5/2 ایجاد لکه­های سفید در هر­دو سطح برگ، خشک­شدن رأس و کنار­های برگ نیز مشاهده شد.

این مطالعه به منظور نشان­دادن اثر مکمل گیاهی سنگروویت بر پارامترهای رشد، فاکتورهای بیوشیمیایی خون، بازماندگی و مقاومت به تنش­شوری در بچه­ماهیان سفید انجام شد. ماهیان با وزن 003/0±1 گرم به چهار گروه تقسیم شدند و با جیره­های حاوی سنگروویت در سطوح مختلف صفر (شاهد)، 05/0، 1/0 و 15/0 درصد به مدت 45 روز تغذیه شدند. نتایج نشان داد که وزن نهایی، افزایش وزن و میزان رشد ویژه افزایش در ماهیان تغذیه شده با جیره­های حاوی سنگروویت افزایش معنی­داری داشته است (05/0>p). علاوه­براین، ضریب تبدیل غذایی ماهیان تیمار­شده با سنگروویت در مقایسه با گروه شاهد به­طور معنی­داری کاهش یافت (05/0>p). با این­حال، میزان ضریب چاقی، گلوکز و پروتئین کل در بین تیمارهای مختلف و گروه شاهد اختلاف معنی­داری نداشت (05/0<p). از سوی دیگر، کلسترول خون ماهی سفید در گروه شاهد (013/0±17/190 میلی­گرم در دسی­لیتر) در مقایسه با تیمارهای سنگروویت افزایش معنی­داری داشت (05/0>p). مکمل غذایی سنگروویت بر بازماندگی و مقاومت به تنش شوری تأثیری نداشت (05/0<p). نتایج مطالعه حاضر نشان می­دهد که مکمل گیاهی سنگروویت می­تواند میزان رشد، مصرف غذا و پارامترهای بیوشیمیایی خون بچه­ماهیان سفید را بهبود بخشد.

ماهی زبرا دانیو (Danio rerio Hamilton, 1822) یکی از ماهیان زینتی تجاری آب شیرین است که در مناطق گرمسیری زندگی می ­کند و در کشور ما ارزش اقتصادی بسیاری دارد. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر جیره غذایی حاوی ریزجلبک اسپیرولینا (.Spirulina sp) بر شاخص ­های رشد و تغذیه ماهی زبرا دانیو (Danio rerio) انجام شد. تعداد 360 قطعه ماهی زبرا دانیو به طور تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار در 12 آکواریوم تقسیم شدند که تیمارهای غذایی شامل تیمار 1 یا شاهد (غذای تجاری فاقد مکمل جلبک اسپیرولینا)، تیمار 2 (غذای تجاری به همراه 0/5 درصد مکمل جلبک اسپیرولینا)، تیمار 3 (غذای تجاری به همراه 1 درصد مکمل جلبک اسپیرولینا) و تیمار 4 (غذای تجاری به همراه 5/1درصد مکمل جلبک اسپیرولینا) بودند. به­ طور کلی،  استفاده از جلبک اسپیرولینا در جیرۀ غذایی ماهی زبرا دانیو سبب افزایش وزن بدن و ضریب رشد ویژه  این­گونه شد، اما افزایش میزان پودر جلبک اسپیرولینا در جیره غذایی ماهی زبرا دانیو طی دوره پرورش 60 روزه تأثیری بر شاخص ضریب تبدیل غذایی نداشت. با توجه به اینکه دربارۀ شاخص های رشد بین تیمار 1 و 1/5 اختلاف معنی­ داری وجود ندارد، تیمار 1 درصد پودر جلبک اسپیرولینا بهترین تیمار جهت رشد ماهی زبرا دانیو بود.

در این مطالعه، تأثیر پیش تیمارهایی متشکل از جلبک­های سبز-آبی و سبز و نیز مواد معدنی، بر تحریک فعالیت­های بیوشیمیایی و متابولیکی جوانه ­زنی بذر زرین­ گیاه (Dracocephalum kotschyi Boiss.) بررسی شد. پرایمینگ با سه نوع جلبک، سبز-آبیSpirulina platensis Geitler، جلبک سبز Beyerinck vulgaris Chlorella و جلبک سبز Dunaliella bardawil UTEX-2538 and/or IR-1 (Isolated from Gave-Khooni) و نیز محیط کشت غذایی تغییریافته جانسون، به­صورت تیمار با سوسپانسیون فیلتر شده جلبکی یا تیمار با جلبک زنده در درون محیط کشت، اعمال شد. چون گونه­ های Dunaliella ویژۀ آب­های شور هستند، لذا از محیط کشت غذایی حاوی 6/0 درصد NaCl برای آنها و برای Spirulina از محیط کشت حاوی 1/0 درصد NaCl، استفاده شد. پس از خاتمۀ پرایمینگ، فعالیت­های آنزیمی و محتوای قندها در بذور ارزیابی و پس از کشت بذور پرایم شده درون پلیت، برخی شاخص ­های جوانه­ زنی و رشد دانه رست­ها اندازه­گیری شدند. فعالیت آنزیم ­های آلفا و بتاآمیلاز، دهیدروژناز، قند کل و احیاکننده و پروتئین کل بذر، در محیط کشت فاقد نمک (استفاده­ شده برای (Chlorella و در رتبۀ بعدی در حضور 1/0 درصد نمک (برای Spirulina)، از بقیۀ تیمارها بیشتر بود. در محیط کشت  واجد نمک 6/0 درصد، حضور جلبک قادر به بهبود شاخص­ ها نبود اما در محیط بدون نمک، تأثیر مثبت جلبک­ها بیشتر شد. سوسپانسیون فیلتر شده Spirulina به ­تنهایی یا در محیط کشت دارای 1/0 درصد نمک، بیشترین مقادیر فعالیت آنزیم ­های آمیلاز، قندکل و درصد جوانه­ زنی و Chlorella سبب افزایش فعالیت آنزیم دهیدروژناز و بیشترین طول ریشه­ چه شد. سوسپانسیون فیلتر شده Dunaliella در محیط کشت فاقد نمک، سبب افزایش فعالیت آنزیم­های آمیلاز و نیز مقدار قندهای احیاکننده شد.

در تنش­ های محیطی کاربرد برخی ترکیبات از جمله تعدادی از هورمون­ های رشد گیاهی مانند متیل­ جاسمونات می ­تواند سبب افزایش مقاومت گیاه ­شود. در این مطالعه اثر غلظت ­های مختلف متیل ­جاسمونات (10، 20 و 30 میکرومولار) بر افزایش مقاومت گیاه دربرابر تنش خشکی تحت بررسی قرار گرفت. بررسی­ها در گیاه توتون طی تنش خشکی اعمال­شده با پلی­اتیلن گلایکول 20درصد و طی دوره ­های زمانی 3، 6 و 9 روزه انجام شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که تنش اعمال­شده به­ طور معنی­ داری موجب افزایش محتوای قندهای محلول، مالون دآلدهید و عوامل دفاعی غیرآنزیمی مانند آنتوسیانین و پرولین می­ شود. همچنین، تنش خشکی موجب کاهش مقادیر رنگیزه­ های فتوسنتزی، کاروتنوئید و فلاوونوئید در نمونه ­های تنش­دیده شد. اما کاربرد متیل­ جاسمونات سبب کاهش مالون دی­آلدهید به­ عنوان شاخص پراکسیداسیون لیپیدی و مقادیر مربوط به عوامل تنش­زدا مثل پرولین، بتاکاروتن و مالون­ دی­آلدهید و افزایش میزان قند محلول و رنگیزه­های فتوسنتزی، آنتوسیانین، فلاونوئید و فلاونول شد. با توجه به کاهش هم­زمان پراکسیداسیون لیپیدی و تعدادی از آنتی­ اکسیدان­ های تحت بررسی، به­ نظر می ­رسد استفادۀ برون­زاد متیل­ جاسمونات در تنش خشکی می­تواند به این گیاه برای تحمل تنش کمک کند.

در اکثر نقاط ایران به ­دلیل وجود شوری آب و خاک مشکلات زیادی در زمینه پرورش چمن در فضای شهری وجود دارد. یکی از راهکارهای مناسب جهت حل این مشکل استفاده از کند کننده­ های رشد گیاهی از جمله ترینگزاپک اتیل در مدیریت چمن است که بسیار مرسوم و معمول شده است. براین اساس پژوهشی به­ منظور بررسی کاربرد ترینگزاپک اتیل در شرایط تنش شوری روی سه گونۀ چمن سردسیری آگروستیس، آگروپایرون و فستوکا در شرایط گلخانه ای با خاک لوم شنی انجام شد. نتایج نشان داد محلول پاشی برگی  چمن ها با ترینگزاپک اتیل سبب افزایش ویژگی­ های رشدی، محتوای کلروفیل، کاروتنوئید و میزان پرولین در اندام هوایی شد. در حالی­ که افزایش میزان شوری (سدیم کلراید) آب آبیاری منجر به کاهش صفات اندازه ­گیری فوق بجز کاروتنوئید و پرولین در مقایسه با شاهد شد. هر دو تیمار ترینگزاپک اتیل و شوری سبب کاهش معنادار ارتفاع رشد، وزن تر و خشک اندام هوایی شد. چمن آگروستیس بیشترین تحمل به شوری را در بین چمن­ های تحت مطالعه نشان داد. نتایج این پژوهش نشان داد کاربرد ترینگزاپک اتیل باعث افزایش تحمل به شوری از طریق بهبود کیفیت چمن و درصد برگ سبز، افزایش محتوای کلروفیل و میزان پرولین و کاهش میزان سرزنی چمن­ ها شد.

خواص ویژه و کاربری‌های گوناگون گونۀ ریزجلبکی اسپیرولینا به تمرکز روزافزون حوزه‌های مختلف بیوتکنولوژی به کشت تجاری این گونه و روش‌های کاهش هزینۀ آن منجر شده است، اما کشت باز، که در اغلب کشت‌های تجاری مورد استفاده قرار می‌گیرد، مشکلات و نواقصی نظیر خطر آلودگی، نفوذ نکردن نور به عمق، اختلاط ناکارآمد و پایین بودن بهره‌وری دارد. در این پژوهش با طراحی و ساخت یک فتوبیوراکتور جدید و بهره‌گیری از ناحیۀ کنترلی، سیستم آسانسوری جایگزین پمپاژ (برای کاهش آسیب به سلول­های شکننده) و ملاحظات ساختاری بافل‌ها و هوادهی (برای اختلاط بهتر)، اقداماتی در جهت رفع مشکلات مذبور انجام شد و تأثیر سه فاکتور حجم ناحیۀ کنترلی (%)، سیکل اختلاط (hr) و شدت تابش (Lux) بر خواص کمی وزن خشک (g/l) و میزان رشد مخصوص (day^-1) ریزجلبک اسپیرولینا با روش پاسخ سطح-طراحی مرکزی بررسی شد. بیشترین میزان وزن خشک بیومس (g/l 915/0) در بیشترین سیکل اختلاط (12 ساعت)، حجم کنترلی 30درصد و شدت تابش 7000 لوکس ایجاد شد. و میزان بهینه تابش برای دست­یابی به بیشترین بیومس برابر 8700 لوکس بود. براساس این نتایج  و به سبب تاثیر زیاد فاکتورهای سیکل اختلاط و حجم ناحیه کنترلی، می­توان با کنترل حجم محدودی (فقط 20درصد) از برکه­ های باز، ضمن رعایت ملاحظات اقتصادی، به افزایش بهره­ وری و ارتقای کشت دست یافت و جهت افزایش بهره­ وری کل، از یک ناحیه کنترلی برای تعدادی از برکه­ های باز بهره ­برد.
 

. فاکتور رشد عصبی (NGF) یک فاکتور نوروتروفیک است که در حفظ، بقا و تمایز سلول‌های سیستم عصبی نقش دارد. پروتئین NGF دارای سه زیر واحد است که زیر واحد β آن فعالیت اصلی را بر عهده دارد. این پروتئین از موتیف گره سیستئینی که در آن رشته‌های β با پیوندهای دی سولفیدی به یکدیگر متصل شده‌اند، تشکیل ‌شده است. NGF برای درمان بسیاری از بیماری‌ها استفاده می‌شود. به دلیل اینکه NGF استخراج ‌شده از منابع طبیعی برای درمان نامناسب است، بسیاری از محققین برای تولید – NGFβ نوترکیب تلاش کرده‌اند. در این مطالعه، به ‌منظور افزایش بیان NGF، این پروتئین به ‌طور هم ‌زمان با چپرون Trigger Factor در E. coli بیان شد. بدین منظور pET39b(+)::β-NGF و پلاسمید چپرونی pTF16 به E. coli BL21(DE3) انتقال یافتند. پس از القای هر پروموتر، کل محتوی پروتئینی و پروتئین های پری پلاسمی بطور جداگانه استخراج شدند. به منظور تأیید تأثیر  TFبر میزان بیان کلی و تولید –NGFβ محلول، تکنیک‌های برادفورد و دات بلات و نرم‌افزار ImageJ استفاده شدند. سپس –NGFβ با استفاده از ستون کروماتوگرافی تمایلی (Ni²⁺-NTA) تخلیص شد. همچنین به منظور مطالعه عملکرد NGF-β تخلیص شده، رده سلول‌های PC12 با پروتئین به مدت یک هفته تیمار شدند. داده‌ها نشان دادند که بیان هم‌زمان با چپرون TF می‌تواند سبب افزایش تولید پری پلاسمی و محلول –NGFβ و نه کل محتوی پروتئینی شود. همچنین تیمار سلول‌های PC12  با –NGFβ تخلیص شده (بیان‌شده با چپرون TF)، منجر به تمایز سلول های PC12 به سلول های عصبی شد، که نشان‌دهنده عملکردی بودن پروتئین تولید شده است. داده‌های این مطالعه نشان‌دهنده این است که بیان هم‌زمان چپرون سیتوپلاسمی TF با پروتئین NGF ممکن است یک روش مؤثر در تولید مناسب فاکتور رشد عصبی نوترکیب (rhNGF) محلول و فعال باشد.

به­منظور بررسی اثر پرایمینگ بذر با 24-اپی براسینولید (صفر، 1/0 و 1میلی­گرم بر لیتر) بر افزایش مقاومت گیاه گوجه­فرنگی (Lycopersicon esculentum Mill.) به تنش شوری (صفر، 70 و 140 میلی­مولار کلریدسدیم) آزمایشی به­صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی در شرايط گلخانه­ای صورت گرفت. تنش شوری به­ طور قابل ملاحظه ­ای باعث کاهش در میزان رشد گیاه گوجه­ فرنگی شد. با این وجود، پرایمینگ با 24-اپی براسینولید (EBL) (1 میلی‌­گرم بر لیتر) از اثرات منفی کلریدسدیم (به­ويژه در 140 میلی­مولار) به­ نحو معنی­ دار کاست. در این حالت، 24-اپی براسینولید باعث تغییر در میزان وزن تر و خشک (بیش از دو برابر)، کلروفیل کل (72+ درصد)، کاروتنوئيدها (دو برابر)، پرولین آزاد (سه برابر)، نشت الکترولیت­ ها (6/18- درصد)، نسبت Na⁺/K⁺ در ریشه (5/57- درصد) و اندام ­های هوایی (62- درصد) نسبت به شاهد شوری شد. به ­نظر می‌رسد پرایمینگ بذر با اپی‌براسینولید با افزایش در میزان پرولین آزاد، غلظت رنگیزه­ های فتوسنتزی و نیز کاهش نشت الکترولیت ­ها و نسبت Na⁺/K⁺ در بافت­های گیاه گوجه­فرنگی منجر به افزایش تحمل گیاه گوجه ­فرنگی به تنش شوری شد.   

 
 
 

ماهی گورخری به عنوان یک گونه مهم در علم ژنتیک است و با توجه به نزدیکی ژنوم آن به ژنوم انسان، بررسی بیان برخی از ژن­های مربوط به رشد و اشتها طی دورۀ تکامل لاروی این ماهی ضروری به نظر می­رسد. ژن­های کدکننده هورمون رشد و اشتها (GH و گرلین) در سنتز و رهاسازی هورمون رشد نقش دارند که می‌توانند به عنوان ژن­های اقتصادی در ماهیان مطرح شوند. با توجه به اهمیت ژن­های مذکور در دوران تکامل لاروی، تحقیق حاضر به ­منظور بررسی روند فعاليت آنها در مراحل ابتدايي رشد صورت گرفت. نمونه ­برداری از لاروها در روزهای 4، 7، 10، 15، 30 و 45 پس از تفریخ صورت پذیرفت. نمونه­ ها بلافاصله در ازت مایع قرار گرفتند و تا زمان استخراج RNA (با استفاده از کیت RNX-Plus) در فریزر 80- درجۀ سانتی­گراد نگهداری شدند. داده ­های ژن­های هدف با استفاده از ژن رفرنس β-actin  به روش ^∆∆CT- 2 تحلیل ­شد. بیان ژن­های مذکور در طی مراحل مختلف تکاملی تفاوت معنی­ داری با یکدیگر داشتند؛ به­ طوری که بیان ژن GH و گرلین به­ترتیب در روز 4 و 10 پس از تفریخ به­ طور معنی­ داری بیشتر از سایر روزهای نمونه ­برداری بود (P<0.05). بطور کلی با توجه به اهمیت بسیار زیاد ژن­های مرتبط با رشد و اشتها که تأثیر به سزایی در روند بازمانی و بقاء لاروها در مراحل اولیه زندگی بر عهده دارند، در مراحل اولیۀ لاروی و روزهای ابتدایی لاروها بیان ژن­های GH و گرلین، بیشتر از سایر دوره ­های تکاملی است.

 امروزه، ورود نانوذرات به آب‌های آزاد باعث بروز آثار سمی در آبزیان شده است. نانوذرات اکسید مس یکی از نانوذرات پرکاربرد است، راه‌یابی این نانوذرات به محیط‌های آبی جزء مشکلات جدید زیست‌محیطی به‌شمار می‌رود که بررسی اثر آن بر موجودات آب‌زی ضروری به نظر می‌رسد. از طرفی گیاه یونجه به دلیل حضور ترکیبات پروتئینی، ویتامین C و فلاونوئیدها اثر ترمیمی و آنتی اکسیدانی دارد. در این مطالعه اثر تغذیه لارو ماهی کوی با بیومار توأم با یونجه 10 درصد و 20 درصد و قرارگرفتن به مدت 14 روز درمعرض نانوذرات اکسید مس با غلظت mg/l 200 در 5 گروه تیمار در مقایسه با گروه شاهد تحت بررسی قرار گرفت. میانگین طول اولیه mm 01/0 ± 4/30 و میانگین وزن اولیه لاروها g 05/0 ± 31/0 و حدود سنی dph20 بود. سرعت رشد اختصاصی، درصد افزایش وزن، افزایش طول، بقا و ضریب تبدیل غذایی برای گروه‌های مختلف محاسبه شد. نتایج نشان‌دهنده افزایش معنی‌دار رشد ماهی‌های تیمارشده با یونجه 10درصد و 20 درصد در غذای بیومار در مقایسه با گروه کنترل است. به علاوه، گروه دریافت‌کننده نانوذرات مس نسبت به گروه شاهد رشد کمتری داشته است. گروه‌هایی که نانوذرات مس و غذای حاوی یونجه را دریافت کرده اند وضعیت رشد بهتری نسبت به گروه دریافت‌کننده نانوذرات مس داشته‌اند که این اثر احتمالا می‌تواند ناشی از اثر آنتی اکسیدانی یونجه و اثر افزاینده رشد این گیاه باشد.